Fly4free.pl

Za każde z powyższych dań obiadowych płacimy po około 220-300 php ?

Brzuchy napełnione, słońce przypieka, więc zaliczamy jeszcze lokalny bazarek, w którym to robimy niezbędne, spożywcze zakupy i wracamy napawać się chwilą przed naszym domkiem…







Reszta dnia upływa nad wyraz spokojnie.
Świeże owoce, zimne drinki z lokalnym rumem, morze, pusta plaża… ach, czego chcieć więcej od życia ? :D

Na ganku biesiadujemy do późnych godzin wieczornych…
@HandSome do życia podchodzę z pokorą. Staram się nie oceniać książki po okładce.
Ale tak jak napisałem, nie przeszkadzałoby mi to, gdyby nie ich komentarze na forum.
Wyśmiewcze, szydercze, a o jakiejkolwiek pomocy można zapomnieć.

Swoją drogą - nie mowa tutaj o "ocenie" ludzi, tylko o przydatności w/w grupy facebookowej. Taka dygresja :)Odpoczęliśmy wczoraj za wszystkie czasy, akumulatory naładowane, więc można ruszać :lol:

Plan na dziś?

:arrow: Skoki do wody na Salagdoong Beach !!


Salagdoong Beach, to jak sama nazwa wskazuje plaża 8-) , ale dla nas no.1 są skoki do wody, z dwóch platform, które umieszczone są na klifie. Między innymi ze względu na to miejsce wybraliśmy Siquijor :D

Ustawiamy nawigację, która pokazuje aż 36 kilometrów, ale z drugiej strony – jest to najdalszy punkt na mapie Siquijor, do którego chcemy dotrzeć. Postanawiamy „odbębnić” to od razu, a pozostałe dni zostawić na bliższe wojaże.


Droga na wschodnią część wyspy wiedzie przez przepiękne tereny, na których podziwiać możemy pola ryżowe, plantacje palmy kokosowej i ananasów.


W połowie drogi, w miejscowości Lazy, tuż przy głównej drodze przejeżdżamy przez duży las, w którym to występuje najstarsze, bo liczące około 400 lat drzewo na wyspie. :o

Century Old Balete Tree – drzewo należące do rodziny figowców, w którym w wielu regionach Filipin uważa się, że zamieszkują duchy, a szamani w ich wnętrzach wykonują magiczne rytuały.
Z korzeni roślin wypływa źródło, którego wody wypływają do kamiennego basenu.
W basenie tym żyją rybki, z gatunku Garra Rufa, które kojarzyć można ze słynnym „fish spa”.
Żywią się one martwym naskórkiem i wykorzystywane są w terapii chorób skóry.

Aby móc skorzystać z Fish Spa i zanurzyć stopy w zimnej wodzie, należy uiścić opłatę 10 peso + 10 peso za zaparkowanie skutera. Oczywiście korzystamy i siadamy na kamieniach w zacienionym miejscu. Po dotknięciu stopą tafli wody, błyskawicznie zjawia się stado rybek i łaskocząc przysysa się do skóry. :D




Po chwili relaksu ruszamy dalej.
Kolejne 20 minut i podjeżdżamy pod bramę wyjazdową przed plażą Salagdoong, gdzie za przejazd za szlaban należy zapłacić 25 peso za osobę + 20 peso za skuter. Opłata jest pobierana, bo teren w całości jest prywatny.


Parkujemy i szybkim krokiem zmierzamy do klifu :D



Jesteśmy na górze, a oprócz nas jest jeszcze kilka osób.
Przed nami dwie platformy – wyższa 11 metrowa i niższa 9 metrowa.

-no dobra, przebieramy się i jazda – ogłosiłem wszem i wobec :D

Jak powiedziałem, tak zrobiliśmy. Chwila i wszyscy w strojach kąpielowych gotowi do skoku :D

Wchodzimy na platformę, na razie niższą i … nogi jak z waty :roll:
Patrząc na to z dołu, nie sądziłem, że to będzie tak duża bariera do pokonania :lol:
Abstrahując od wysokości, widok z krystalicznie czystą wodą jest nieziemski :shock:




Na klifie spędziliśmy łącznie z półtorej godziny, w tym dobre 40 minut na zbieranie odwagi do skoków :D

- idę sprawdzić wodę ! – jak zwykle złota myśl z moich ust :D

Po części trochę, żeby faktycznie sprawdzić bezpieczeństwo, ale trochę też, żeby nie stać jak kołek na górze i tracić kolejne chwile na zebranie się w sobie. :D

Schodzę zatem po drabinkach do wody. Spoko, do dna jest jakieś 5 metrów, chyba wystarczająco ?
Po chwili przychodzi trzech miejscowych, którzy „pomagają” nam przełamać bariery i oddają pierwsze skoki, niejako torując nam drogę :D



Uff, teraz na pewno się uda – myślę.
Niepewne kroki na niższą platformę, nogi odmawiają posłuszeństwa a serce bije jak oszalałe.
- dobra, leeeeeecęęę ! – zamykam oczy i krzyczę :D



:!: I tu cenna uwaga :!: skacząc z takiej wysokości, przed uderzeniem o taflę wody należy ręce ułożyć wzdłuż ciała ! My niestety przy swoich pierwszych skokach ręce mieliśmy rozłożone szeroko, co przy uderzeniu o wodę wywołało dość duże bąble na wewnętrznych częściach rąk, które szczypały i wyglądały okropnie. :x


Bariery przełamane, więc reszta ekipy też się decyduje. Zabawa przednia! :D





Po rewelacyjnej rozrywce rozkładamy się w zatoce (nie na plaży głównej) w której ponoć jest fajnie zachowana rafa.
I faktycznie, ilość kolorowych rybek jest bardzo zadowalająca. :D
I tutaj też spełniamy nasze kolejne małe marzenie…
NEMO :!: Pierwszy raz w życiu widzimy na żywo błazenka plamistego, czyli popularne Nemo! :D
Nawet będąc dwukrotnie w Egipcie czy Tajlandii i mocno eksplorując podwodną faunę i florę nie udało nam się go zobaczyć.
Udaje nam się to na Filipinach, w małej zatoce w pobliżu Salagdoong Beach :!: :!: :!: (film na końcu relacji)


Po tych niesamowitych przeżyciach zbieramy się w stronę San Juan.
W miejscowości Lazy przystajemy na obiad.
Na długiej, głównej ulicy jest w czym wybierać. Decydujemy się na knajpkę z kanapkami zapiekanymi w piecu, coś a`la Panini.


Po sytym obiedzie wracamy do „naszego” domku, przed którym na plaży spędzamy resztę dnia, wchłaniając witaminę D z promieni słonecznych i czekamy na piękny zachód słońca, który na Siquijor naprawdę robi wrażenie ?





Oj to była ciężka noc… :cry:

Uraczeni sporą ilością rumu położyliśmy się spać…
Ta przyjemna część doby nie trwała jednak długo. Budzi nas stukanie… :roll:
Okazało się, że w naszym IDEALNYM domku jest mnóstwo szpar/dziur, przez które do sypialni wchodziły nam jaszczuuuurki. :shock:
Co prawda wiemy, że nie gryzą, nie atakują ludzi, ale świadomość biegających nad głowami gadów nie pozwalała nam spokojnie zasnąć.

Okna pooklejaliśmy moskitierą, a szpary wokół sufitu wypchaliśmy tym, co pod ręką.
Nim się obejrzeliśmy była 2 w nocy. Jeszcze kontrola pokoju i ufff, spokojnie można iść spać. :)

Nie minęło 15 minut i znowu stukot na ścianie. :roll: Echh, zaczynaliśmy się wściekać.
Zapomnieliśmy o przestrzeni pod drzwiami, przez którą zapewne jaszczurki dostawały się do środka.
Wypełniliśmy ją ręcznikiem i z przekonaniem, że jesteśmy „bezpieczni” po raz 3ci podjęliśmy próbę zaśnięcia, co chwila nasłuchując czy aby na pewno nic nie biega nad głową.




Cały czas jednak słyszeliśmy jakieś drapanie, stukanie ale już chyba z braku sił usnęliśmy…


Jako, że „po burzy zawsze wychodzi słońce” tak było i tym razem!

Po ciężkiej nocy budzi nas pianie kogutów i słońce przebijające się przez szpary w oknach. :D
Spokojna kawka, śniadanko z widokiem na morze i codziennie pytanie „co dziś?”.

Mapa, którą dostaliśmy od właścicielki hostelu mówi nam, że na wyspie są 2 wodospady:



My jednak wiemy, że jest ich sporo więcej, bo jak podają różne źródła – 12, a nawet 15.
I tak też ten dzień chcemy spędzić – wodospady !


Pierwszy przystanek -> najsłynniejszy Cambugahay Falls :!:

Ponownie zatem kierujemy się w stronę miejscowości Lazy i po niespełna 30 minutach jazdy jesteśmy na miejscu.
Ku naszemu zdziwieniu – wejście na wodospady jest darmowe.
Dostajemy jedynie informację, że jeżeli chcemy skakać korzystając z lin to musimy zapłacić po 50 peso za każde „stanowisko”, których są 3.
Każde z tych trzech to inna wysokość. Płacąc 50 php za wybraną linę, można skakać bez limitu, ale tylko z tej, za którą zapłaciliśmy. 8-)

Sam wodospad ma kilka poziomów.
Na początku idziemy na najwyższy poziom, na którym jest tratwa i stosunkowo niedużo ludzi.




Następnie przechodzimy na niższy, główny poziom wodospadów, skąd można poskakać – co też oczywiście robimy :D



Zabawa przednia! :D
A w panujących 30+ stopniach, wpaść do chłodnej wody to świetne ukojenie i orzeźwienie.

Wiecie co nas najbardziej utwierdza w przekonaniu, że Filipiny to coś, czego szukaliśmy ?
A no to, że pomimo tego, że Cambugahay Falls to można powiedzieć „główna atrakcja wyspy” to nie ma tam tłumów. Można odpocząć, pobawić się – po prostu cieszyć chwilą i pięknem natury, bez tłumu turystów. :)

Po znakomicie spędzonym czasie pora ruszać dalej…
Rzut oka na mapę (naszą, bo na zwykłej ich nie ma) – Lagaan Falls!

Z Cambugahay musimy wrócić się kilometr do głównej drogi, następnie w stronę San Juan jakiś kilometr, może dwa i skręcamy w prawo, w nieutwardzoną, boczną uliczkę.
Znaki na drodze będą pokazywały Cabugsayan Falls i tak też będą prowadziły ( :!: )
Więc tutaj uwaga – koniecznie musicie jechać jeszcze dalej, za Cabugsayan Falls (które są mega słabe) jakieś 800 metrów, może kilometr po wertepach, bez żadnych znaków będą Lagaan Falls.
Jedno z najbardziej klimatycznych miejsc, jakie udało nam się zobaczyć na Siquijor! :!:

Po postawieniu skuterów w niepozornym miejscu, a nawet mógłbym powiedzieć W KRZAKACH idziemy z miejscowym chłopakiem z kilometr schodkami w dół. Raczej nie robimy sobie wielkich nadziei. Oprócz nas nie ma nikogo, a zaniedbała okolica nie wygląda najlepiej… :roll:

Docieramy. Z pozoru zwykły, nieduży wodospad. Jedna lina do skoków. Nic szczególnego.
To co nam się aż tak tutaj spodobało ?
KLIMAT :!:
Jesteśmy sami, pośrodku niczego.
Wokół nas palmy, wodospad z chłodną wodą i ćwierkanie ptaków. :D
Gość, który chciał być naszym „przewodnikiem” po otrzymaniu tipu opuszcza nas, więc jesteśmy totalnie sami.
NIEZWYKŁE MIEJSCE! :o








Zabaw z liną nie było końca.
Do tego ślizganie się z kamieni, salta – totalny fun :D

Brzuchy jednak dają o sobie znać. Łapiemy po drodze prosty, nieduży i tani obiad z lokalnej garkuchni:



i powoli wracamy w stronę San Juan…


Odpoczywamy na plaży i w sieci szukamy polecanej knajpki na dobrą kolację.
Wybór jest bardzo duży, co daje się zauważyć przejeżdżając główną drogą.
Decydujemy się na knajpę Dagsa, która ma nieco wyższe ceny, ale za to rewelacyjny klimat z muzyką na żywo, świetne jedzenie i dobre drinki.





Po udanej uczcie wracamy w „nasze” okolice i idziemy na maaaasaż :D
Mega polecam salon masażu, który znajduje się naprzeciwko FunTaSea.
400 peso za godzinny, relaksacyjny masaż – rewelka! :D
Tylko Panie filipinki mają dziwny „odruch”, gdzie bekają, po cichu, ale bekają, a później się z tego nawzajem śmieją. :roll: :lol:


I uwaga uwaga – to był nasz 12(?) dzień na Filipinach i 1 (słowem:pierwszy) raz mieliśmy dość rumu ! :shock: :lol:
Wieczór spędzamy zatem przy zimnym San Miguelu…@cypel wieeeeeem. Wszystko ładnie, pięknie, ale jak podczas chrapania wsadzi mi ogon do nosa? :o :mrgreen:@bozenak - oj szukaj ! "Będzie Pani zadowolona!" :D



Przedostatni dzień na Siquijor…


Po wczorajszym dniu pełnym wrażeń, wstajemy i przy porannej kawie stwierdzamy jednogłośnie – JESTEŚMY SPEŁNIENI WYJAZDEM W 100% :!:

Już, teraz, mimo tego, że jeszcze przed nami 2 dni na wyspach. Ach, jakie to cudowne uczucie.
To nie jest tak, że już chcielibyśmy wracać, o nie nie ! Po prostu idealna perspektywa, że nie musimy biegać, żeby na siłę coś zobaczyć, że mamy niedosyt. Nie ! Wszystko było tak, jak sobie wyobrażaliśmy. Ba! Nawet sporo lepiej ! :D

Zostały nam jednak 2 pełne dni. Zwalniamy zatem tempo i na spokojnie jedziemy poleżakować na (podobno) ładnej Paliton Beach.

Co prawda moglibyśmy dojść tam brzegiem, bo plaża ta oddalona jest od naszej o jakieś max 2 kilometry, ale ze względu na żar lejący się z nieba wybieramy skutery ?

Docieramy. Plaża ładna, spokojna i oprócz nas może 5 osób…






Uwaga: w wodzie jest od groma parzydełkowców (meduz) jednak w żadnym stopniu nie są one groźne dla człowieka :)


Na Paliton Beach pobijamy nasz rekord… w długości pobytu w jednym miejscu 8-)
Dwie godziny ! Leżakowaliśmy, czilowaliśmy a czas płynął i płynął... :twisted:
No ale w końcu zaczyna nas łupać w kościach – za długo :D
- hmm, co by tu teraz? – uruchamiamy burzę mózgów;
- posnurkujmy! – rzuca któreś z nas i od razu zaczynamy przeglądać notatki i internet.

Fakt, snurkowania do tej pory zaczerpnęliśmy tylko na Balicasag oraz w okolicy Salagdoong Beach – mało !

W kilka chwil zrobiliśmy zestawienie miejsc, w których rzekomo podwodna fauna i flora jest całkiem przyjemna.
Jednak biorąc pod uwagę ilość „za” i „przeciw” zdecydowaliśmy się na część plaży Tubod, a dokładniej na Tubod Marine Sanctuary, czyli nic innego jak rezerwat przyrody.

Na mapę nawet nie mamy co spoglądać, bo kilkukrotnie obok tego miejsca przejeżdżaliśmy. W sieci czytamy, że jedyną opcją na uniknięcie opłat za „korzystanie” z plaży to przejście przez Coco Grove Beach Resort, co podobno łatwe nie jest.
- ale jak to, my nie damy rady? Potrzymaj nam piwo ! – moglibyśmy powiedzieć :D

No ale wiadomo, jak w jakikolwiek sposób można opłat uniknąć – unikamy :D a przynajmniej próbujemy…

Jak mówią nam google: „Coco grove beach resort to strzeżony, 3-gwiazdkowy hotel na Siquijor, z trzema odkrytymi basenami, SPA, siłownią i strefą relaksu…”

Podjeżdżamy pod wielką, mosiężną bramę, w której stoi ubrany w elegancki mundur Pan ochroniarz. Wjeżdżamy „twardo” :D jednak zatrzymuje nas, wyciąga listę gości i pyta co tu robimy… :roll:
- jesteśmy umówieni w hotelowej restauracji! – odparłem z dużą dozą pewności;
- z kim jesteście umówieni? – spokojnie zapytał, a pytanie to nas zamurowało. :lol: No tak, bo jak mogliśmy je przewidzieć? :roll:
- z Miro Radovicem! – krzyknąłem bez zastanowienia ! :D (pierwsze co mi przyszło na myśl – piłkarz Legii Warszawa, czyli klubu, któremu kibicuję)

Chłop szuka i szuka i szuka.. NIC.
- nie ma Pana na liście gości hotelowych – odparł 8-)
- a no tak, wiem wiem, bo on tutaj dziś przyjechał, a nie ma pieniędzy, które zostawił na Bohol. Przyjechaliśmy mu je dać..
Bla bla bla, typowa gadka wymyślona na poczekaniu, z coraz to pewniejszym wpychaniem się za progi hotelu.
W końcu miły Pan ochroniarz macha ręką i wskazuje miejsce do pozostawienia skuterów. :D

Coco Grove Beach Resort robi wrażenie. Teren obiektu jest bardzo duży, spokojny i zielony. W tle leci cicha i chillująca muzyka, a na gęsto porośniętych drzewach słychać śpiew ptaków, a spotkać też można kolorowe papugi. Nawet nie wiem ile kosztuje tam noc, ale gdyby ktoś się zastanawiał i miał trochę większy budżet niż my, to polecam ?


Po niezliczonej ilości uśmiechów w stronę obsługi hotelowej w końcu dochodzimy do plaży.


Wychodzimy na jej prywatnej, hotelowej części, a więc mega czystej z przegrabionym piaskiem.
Jako, że średnio się czujemy w takich miejscach to mamy dwie opcje:
- odbić w prawo, w stronę klifu, gdzie nie ma ani jednej osoby;
- w lewo, gdzie jest sporo wypoczywających ludzi, ale tym samym mnóstwo rurek wyłaniających się z tafli wody.

Przyjechaliśmy tutaj na snurkowanie, a nie ustronny plażing ! Kierunek jest w takim razie jasny :D

Jak już wielokrotnie wspominałem, po rafach Morza Czerwonego nie mamy już wielkich wymagań do innych miejsc. W Marsa Alam zobaczyliśmy naprawdę wiele, często zbierając szczęki z piaskowego dna :)
Swoją drogą, jak ktoś lubi podwodne atrakcje – meeega polecam ! 8-)

Wróćmy.
Rozkładamy ręczniki na (w teorii) publicznej plaży, bo przecież cała reszta ludzi zapewne jest tutaj po uiszczeniu opłaty (50 php za wejście na plażę, 50 php za snorkeling). Od razu rzucają nam się w oczy budki z „ochroniarzami”, którzy skrupulatnie sprawdzają wchodzących pod kątem biletu...
Ale tych wchodzących od strony drogi :D

No i co, nie ma na co czekać, lecimy sprawdzić wodę, a nuż miło nas zaskoczy…

I zaskoczyła! Jest naprawdę pięknie! :D
Mnóstwo różnego rodzaju kolorowych stworzonek, żywa rafa, rozgwiazdy i … NEMO :o
Jak wcześniej pisałem, na Salagdoong Beach pierwszy raz w życiu udało nam się zobaczyć te niesamowite rybki, tak tutaj jest ich całe mnóstwo. Co kilka metrów ! Całe rodziny ! :D

Dla nas osobiście – niesamowite!

I tak na podziwianiu podwodnego świata zeszła nam lekką ręką godzinka, a zdecydowaliśmy się wyjść z wody tylko dlatego, że zbliżał się odpływ, a woda była na tyle płytka, że brzuchami mogliśmy zahaczyć o jeżowce i inne nieprzyjemne stworzenia.
- jutro tutaj wracamy na dłużej ! – stanowczo stwierdziliśmy i zaczęliśmy szybki proces „osuszania” w mocnych jeszcze promieniach słońca.
(Bardzo chciałbym wrzucić chociażby stopklatkę z filmiku, ale wychodzi słabej jakości. Pod wodą mieliśmy włączony tylko tryb wideo, więc zobaczyć błazenki będziecie mogli w filmie na koniec relacji :D )

Po fajnie spędzonym czasie, jedziemy w stronę „centrum” San Juan coś przegryźć, po drodze pstrykając kilka zdjęć najbliższej okolicy…








I filipińskie cmentarze, które charakteryzują się grobami, obudowanymi w kamienne pomniki w kształcie wysokich sarkofagów. Mnóstwo grobowców, jedne mniejsze, inne większe, jednak wszystkie bardzo ciasno zbudowane, jeden przy drugim. Co prawda na małej wyspie Siquijor nikt raczej nie zamieszkuje cmentarzy, to np. w Manili, na Cmentarzu Północnym mieszka obecnie około 10 tysięcy ludzi ! :o Dodam tylko, że Filipiny to jedyny kraj w Azji, którego przeważającą część mieszkańców stanowią chrześcijanie…



Przejeżdżając przez „centrum” San Juan słyszymy głośną muzykę, wydobywającą się z boiska do koszykówki, należącego do szkoły. Nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy nie podjechali zobaczyć co się święci :lol:

Miejscowe dzieciaki siedzą wkurzeni, bo nie mogą grać dziś w kosza z powodu wieczornej imprezy – STUDNIÓWKI ! :D
Na boisku rozstawiane są stoły, przyozdobione białymi obrusami. Na pierwszy rzut oka, wszystko wygląda jak u nas w Polsce. No takiej imprezy nie możemy odpuścić! Wieczorem będziemy ! :D

Po plażingu, snurkowaniu i z pełnymi brzuchami wracamy „do siebie”.
Zostało nam 1,5 dnia na wyspie a dziewczyny już zaczynają pranie na powrót :lol:


Pranko się suszy, więc chwila dla nas na ogarnięcie i ruszamy „w miasto” :D

Portfele nadal w miarę grube :o 8-) więc można zaszaleć.
Plan na kolację? Wszędzie polecana knajpa Monkey Business, mająca właściciela Polaka Rodaka, ale też… mega wysokie ceny. Hmm, śmiem twierdzić, że najwyższe, z jakimi spotkaliśmy się na Siquijor.
Ale co tam, jedziemy :D

Monkey Business jest raptem 2/3 kilometry od naszej chatki, a skuterami droga ta mija w mgnieniu oka.
Parkujemy, wchodzimy i… zonk.
- its full today, sorry – mówi do nas ślicznka, młoda filipinka.
- full? – tylko tyle potrafiliśmy wykrzesać w stanie dużego zaskoczenia.
Patrzymy na zegarki… 18:00. Czwartek…

Chwila „negocjacji” i dopytywania o szczegóły. Kurde, faktycznie mają pełno ludzi a do tego rezerwacje do 22/23. Szok. :shock:
Całe szczęście, że mamy jeszcze jutro, bo naszła nas duża chęć na wypróbowanie tej miejscówki, tym bardziej, że gra tam na żywo kapela, co dodatkowo dodaje klimatu…

Nic tam, idziemy na drugą stronę ulicy, do znanej nam już knajpy Dagsa.
- full today, sorry 8-)
- że co ?! jak to ? – rozkładamy ręce :roll:

Z niedowierzaniem wsiadamy na skutery w poszukiwaniu żaaaaarcia i wolnego stolika w ten piękny, czwartkowy wieczór :D

Ogólnie Siquijor knajpami stoi, a już na pewno San Juan.
Po drodze mijamy kilka i jakoś nie możemy się przekonać. Mając jednak w pamięci te polecane, jedziemy w stronę Baha Bar.
No i na pewno nie zgadniecie...
- parkujemy
- wchodzimy do środka
- FULL :lol: :lol: :lol:

Jakiś komos, nigdzie nie ma miejsc. Zaczynamy śmiać się przez łzy...
Summa summarum, zatrzymujemy się w fajnie wyglądającej Luca Loco, której de facto mega nie polecamy. :idea:
Jedzenie mocno średnie, co by nie powiedzieć, że słabe. Drinki rozwodnione a lemoniada na bazie zagęszczonego soku. Słaboooo.


Wuj tam, brzuchy nieco zapełnione więc lecimy do „centrum” na STUDNIÓWKĘ :D

Podjeżdżamy, ale muzyki nie słyszymy.
Coś tu nie gra – myślimy.
- pewnie jest FULL – rzuca ze śmiechem jeden z nas :D

Idziemy jednak w stronę boiska, ale zatrzymujemy się na lodach, do których kolejka jest baaardzo długa. Jako, że wyróżniamy się z tłumu i wszystkie oczy miejscowych skierowane są na nas, to Pani sprzedająca gestem proponuje nam ominięcie kolejki.
Po chwili zastanowienia przystajemy na propozycję, ale… dzieciakom kupujemy lody ?




Zadowoleni tym obrotem spraw zmierzamy radośnie w stronę imprezy.
Wchodzimy na wysokie trybuny, no i oczywiście wzbudzamy bardzo duże zainteresowanie lokalsów.
Na „parkiecie” zastawione stoły z przekąskami i napojami. No i oczywiście – gwiazdy wieczoru, czyli maturzyści ( :?: ).

Dziewczyny poubierane w piękne, kolorowe suknie, z dużą ilością biżuterii, a chłopaki klasyczne garnitury. Jedni bardziej eleganccy, inni mniej. Klasycznie, jak u nas ?
No, może z tą różnicą, że jest około 30 stopni ciepła i wszyscy przed swoimi twarzami wachlują czym się da, aby się nie rozpuścić w tych nietypowych, jak dla nich strojach.


Wstęp do „baletu” trwał bardzo długo. Dziesiątki podziękowań, oznaczenia najlepszych uczniów, pokaz śpiewu, pokaż tańca, etc.
No i psy – bezpańskie czworonogi, których na Filipinach jest niezliczona ilość. Biegały wszędzie, a było ich naprawdę sporo. Nikt jednak z tym nic nie robił, więc niejako rozumiemy, że byli gośćmi (może nie honorowymi) imprezy :D
Siedzieliśmy tam dobre 2 godziny wysłuchując przemów i oglądając występy.
Chwilę po rozpoczęciu „właściwego baletu” się ulotniliśmy.

A jak na prawdziwego turystę przystało, nie mogłem odpuścić zdjęcia z gwiazdami wieczoru * :D :lol:



* wybaczcie, zapomniałem wspomnieć o opędzlowanej na trybunach piersióweczce Tanduay... :roll: OSTATNI DZIEŃ NA WYSPACH ! :shock:


Zrywamy się z łóżek dość wcześnie i przy porannej kawie ustalamy plan dnia, mając na uwadze, że jest to nasz ostatni dzień na Siquijor, a nawet na wyspach…

Z Sebkiem orientujemy się, że dziś … 8 marca – Dzień Kobiet ! 8-)
(w zeszłym roku w Tajlandii wypadły nam walentynki :D )

Szybko zbieramy się na skutery i pod pretekstem „rezerwacji stolika na kolację w Monkey Business” jedziemy coś dziewczynom kupić. 8-)
Tylko co :?: :roll:

Zastanawiamy się całą drogę….
Jedziemy na „bazarek” jednak nic nie wpada nam w oko.
- Ty, jest fajna piekarnia, dosłownie obok Monkey Business, może tam coś ciekawego będzie? – Sebek dziś w formie :D

No i dobra. Podjeżdżamy pod restaurację i faktycznie piekarnia wygląda na „high level”.
Bierzemy najdroższe ( :!: ) babeczki z czekoladą dla dziewczyn, a dla nas jakieś gnioty po 30 peso :lol:
-Jak już jesteśmy, to od razu machniemy rezerwację na wieczorną kolację - pomyśleliśmy zgodnie

Co prawda knajpa jeszcze nieczynna, ale obsługa już jest, więc grzecznie prosimy o rezerwację.
- sorry, everything is FULL above 18:00 – to zdanie o 8 rano postawiło nas skutecznie na nogi :o

Nie wiemy czy to sen, czy się śmiać, czy co :roll:

Na nic zdają się nasze prośby i błagania. Zajęte to zajęte. Ech…
I tak przyjedziemy wieczorem – gestem Kozakiewicza nabieramy sił :D


No dobra, w kuferkach mamy słodkości, więc jedziemy jeszcze szybko na lokalny bazar, dokupujemy świeże owoce, jakąś miejscową nutellę i wracamy do swoich kobiet ?

Co prawda nic wielkiego, ale mamy nadzieję, że chociaż zrobiło im się miło i po złożeniu życzeń z okazji Dnia Kobiet w cudownych warunkach przyrody jemy śniadanko ?

Na zegarkach dochodzi 9:00, więc szorujemy zęby i ruszamy w drogę!
Ten dzień planujemy spędzić aktywnie, a nasze must have na dziś to:
:arrow: zakup biletów promowych do Tagbilaran (wylot)
:arrow: ostatni wodospad na naszej liście
:arrow: snorkeling na Tubod Beach
:arrow: kolacja w Monkey Business


Punkt pierwszy - przystań promowa Siquijor!

:!: Żeby Was nie zmylić – wypływać będziemy z przystani promowej w miejscowości Siquijor, a nie z tej, do której przypłynęliśmy na wyspę (Larena), ponieważ z Lareny do Tagbilaran wypływa tylko jeden prom dziennie o 12:30, co dla nas jest za późno.

Patrząc na mapę, mamy dwie opcje dojazdu:
1) Główną drogą jakieś 12 kilometrów jakieś 25 minut
2) „Przeciąć wyspę” i jechać pobocznymi, nieutwardzonymi drogami 8 kilometrów.

Mapa de facto pokazuje nam taki sam czas dojazdu, ale jednak wybieramy drogę „boczną” ze względu na „liźnięcie” jeszcze miejscowego życia na uboczu.
No i faktycznie, po około 25 minutach docieramy do miejscowości Siquijor i od razu kierujemy się do przystani.
W okienku „Ticket office” Pani wymaga od nas 4 paszportów i tym razem bez żadnych problemów (mamy kasiorę! :D ) kupujemy bilety na jutro.
Bilety kosztują podobnie, jak w pierwszą stronę – 700 php od osoby.
Promy wypływają dziennie 5 krotnie ( 6:00, 8:30, 10:50, 13:30, 15:50)



Uff, bilety chowamy w bezpieczne miejsce w kufrze skutera i jedziemy do punktu numer 2.

Z racji „braku przygód” i dobrego czasu, w drodze powrotnej nieco zwalniamy i pobieżnie zwiedzamy okolice miasta Siquijor.

Tuż przy przystani, jest spore rondo z kolorowym napisem SIQUIJOR, a od razu za nim ogromny kościół katolicki, do którego w obliczu ostatnich wydarzeń na świecie dygamy się wejść :roll:

Samo miasto to nic wyjątkowego i szczególnego – sporo ludzi, lokalne garkuchnie, komisariat policji, szkoły, itp. Normalnie miejscowe życie, które w mojej opinii warto zobaczyć ?

W drodze powrotnej, jadąc szutrowymi drogami zatrzymujemy się pod małym, drewnianym, schowanym wśród palm domkiem, na ganku którego siedzi stary Filipińczyk i macha nam z szerokim uśmiechem