Fly4free.pl

W końcu @mayasty wyciąga tableta z mapą topograficzną i próbujemy wyznaczyć, którędy da się przejechać. Po kilku kilometrach w końcu udaje się dojechać do normalnej drogi szutrowej i stąd do kanionu już tylko kolejnych kilka kilometrów.



Jest i on! Cudo!



A mi wcześniej przez myśl przeszło by tu nie jechać.



Po tych godzinach jazdy i zgubionej drodze nareszcie wszyscy są zadowoleni. Te widoki to prawdziwy kosmos!





Z drugiej strony drogi też ładnie, to tam gdzieś krążyliśmy:



Jedziemy na drugi punkt widokowy. Jest tu coś ala język trolla. Siadam i podziwiam.



Panorama z tego punktu:





A tu ten "język trolla". Oczywiście robimy zdjęcia indywidualne i grupowe, ale opublikuję puste.



Ostatni rzut oka i wracamy.



Tym razem droga prosta. Nie wiem jak oni zgubili tę drogę w tamtą stronę...
Wróciliśmy do Turkmenbaszy w 2.5h, znowu jadąc na urwanie karku.

Na ogromnym i nowym lotnisku, gdzie są max 2 loty dziennie, odlatujemy opóźnieni do Aszchabadu. Opóźnieni, bo ponoć był prezydent i musieliśmy odczekać swoje na płycie...
Jeszcze tylko nocna rundka po oświetlonym mieście i możemy jechać do naszego wypaśnego Sport Hotel.@M_Karol pociąg to radziecka ciuchcia, diesel. Linie kolejowe nie są zelektryfikowane.
Jechaliśmy kupiejnym, 3 przedziały na 7 osób + przewodnik (jechał z nami).

Wagonu restauracyjnego nie było i dlatego przewodnik na stacjach donosił nam koniak i piwko.

Kontakt z lokalnymi mógłby być, ale przy takiej grupie ciężko o integrację. Zresztą między sobą mieliśmy mnóstwo tematów do obgadania :)Bilety są po 10$, wzięli dodatkowy przedział byśmy mieli miejsce.W końcu mamy luźny poranek, wysypiamy się i korzystamy z dobrego śniadania w hotelu. Można pospacerować dookoła hotelu, a o 11 jedziemy na największy bazar stolicy.

Interesuje nas tam głównie część spożywcza. Kupujemy kawior, wędzoną rybę, różne pierożki, sok z granata - wszystko za grosze i raczej produkty zupełnie niespotykane u nas. Koniak oczywiście też :)

Pakujemy się znowu do 3 terenówek i jedziemy w stronę Derwazy, na północ. Droga dość dobra przez dłuższy okres. Na kilkanaście kilometrów przed celem dopiero robi się gorzej.
Najpierw zjeżdżamy w lewo. Okazuje się, że nie tylko w Derweze są zapadliska po odwiertach gazu.

Oglądamy najpierw zapadlisko wypełnione wodą. W środku pływają niestety plastikowe butelki. Woda ponoć trująca.



Potem jeszcze jedno zapadlisko. Nawet jest mały ogień:



W końcu skręcamy w prawo i piaszczystą drogą dojeżdżamy do celu dzisiejszej wyprawy, czyli Wrót Piekieł.



Tu następuje lekkie rozczarowanie, ponieważ ognia jest niewiele i po prostu kawałek płonącej dziury....



Krater płonie od 40 lat. Ogień się zmniejsza. Widać, gdzie kiedyś się paliło, ale już się nie pali.



Idziemy do obozu rozpakować się. Nasza ekipa robi nam grilla, a my czekamy na zmrok. Dopiero wtedy krater robi wrażenie. Łuna niosła się kiedyś na kilkadziesiąt kilometrów, teraz może z 10.
W nocy mamy zupełnie inne odczucia, wygląda to wszystko naprawdę nieziemsko.





Spędzamy godzinkę nad kraterem, kończymy koniak i idziemy na kolację. Teraz obok Derweze są dwa obozowiska, my jesteśmy w mniejszym. Mamy 3 jurty do dyspozycji i osobna jako restauracja. Są też toalety i nawet kawałek prysznica. Światło mają z paneli fotowoltaicznych.

Po 3h grillowania, nasze mięsko jest super. Każdy dostaje talerz pyszności i najada się po pachy. Spać idziemy dość wcześnie, ponieważ o 3 rano musimy już wyjechać. Część ekipy ma samolot o 17 z Nukus, a droga do północnej granicy Turkmenistanu jest ponoć masakryczna.Pobudka o 2:45 i o 3 rano już jesteśmy w drodze. Faktycznie droga na północ do Konya Urgench jest dramatyczna. Niby szeroka, ale przez 100 lat chyba nie załatano żadnej dziury. Ruch jest znikomy, czasami jedzie jakiś wariat środkiem, bo my to głównie jedziemy poboczem.

Po kilku godzinach jest jakiś sklep i na zapleczu robią nam śniadanie. Dookoła tylko stepy, płaski krajobraz i nic ciekawego. Zeszło nam łącznie 8 godzin a to tylko 270 km.

Ruiny starego miasta Chorezmu są na przedmieściach. Lata świetności to XII wiek, ale ślady znaleziono jeszcze kilka wieków p.n.e.
W 1221 roku sam Czyngis Chan najechał miasto i zabił całą ludność. 150 lat później poprawił Timur.

Zabytki są jeszcze restaurowane. Zaczynamy oglądanie od mauzoleum Turabek-Khanum. Kopuła co prawda zniszczona, ale całość robi świetne wrażenie.



Wspaniała jest przede wszystkim kopuła w środku:



Minaret Kutlug-Timur jest chyba najbardziej imponujący. Ma 60 metrów i budowany był w tej samej konstrukcji co minaret Jam w Afganistanie, o którym opowiadałem w zeszłym roku.





Kolejny budynek to mauzoleum Tekesh:



Jeszcze z daleka minaret i mauzoleum:



I na koniec odrestaurowana brama od karawanseraju, widoczna z boku. Trochę przegięta, jak spora ilość innych zabytków.



To był nasz ostatni punkt w Turkmenistanie. Przejeżdżamy na granicę przez miasto typowo post-sowieckie, brudne i zakurzone. Na granicy odstawiamy czwórkę z nas. Przewodnik idzie z nimi do samego końca by załatwić resztkę formalności na granicy. Mieliśmy przekroczyć wszyscy w tym punkcie, ale nasz przewodnik zaproponował nam podstawienie naszej pozostałej trójki do granicy w Daszogusz, skąd będziemy mieli bliżej do Chiwy. Przystaliśmy na tę propozycję i sprawnie przechodzimy do Uzbekistanu.

Tak skończyła się nasza turkmeńska przygoda, a zaczęła uzbecka. A o tym w następnym odcinku.@rogus kompletnie nic tam nie ma. Jedyne pamiątki na targu w Aszchabacie.Na granicy dość szybko dogadujemy się z taksiarzem na dojazd do Chiwy. Ceny startowały różne, ale udało się za 15$. To naprawdę śmieszne pieniądze jak za 40 kilometrów, szczególnie jak się podzieli na trzech.

Wysiadamy pod bramą, bo nasz hotelik jest wewnątrz Iczan Kala. Mury Chiwy od razu robią mega wrażenie. Są ceglane, XVII wieczne i mają 10 metrów wysokości.
Ta złota tabliczka to opis, że Chińczycy odbudowali stare miasto.



Zostawiamy graty w naszym hotelu i mamy 2-3h do zmroku by obskoczyć całość.



Wychodzimy zachodnią bramą i kupujemy bilety. Bierzemy cały pakiet, dostajemy ze 4 różne wejściówki do różnych muzeów i płacimy kartą 150 zł.

Przeżywamy trochę szok w porównaniu do Turkmenistanu, bo jest tu mega turystycznie, wszędzie stragany, mnóstwo ludzi, ale nie zrażamy się tym i chłoniemy atmosferę.



Minaret Kalta Manor z XIX wieku to chyba najbardziej rozpoznawalny zabytek Chiwy. Jest tak piękny, że aż za piękny ;-). Ma średnicę 14 m i wysokość 25 m.







Zaglądamy do medresy Mohammeda Amin Khana, ponoć największa w mieście. A wszystkich medres jest chyba 64...



Zaglądamy do muzeum obok:





Kunszt budowniczych (i odbudowujących) jest naprawdę godny podziwu...



Zwiedzamy kolejne medresy:





A to najwyższy minaret w mieście - Islam Khoja. Zbudowany w XIV wieku, ma prawie 57 metrów wysokości. Co, my tam nie wejdziemy?







Schody w środku są bardzo strome i wysokie. Ogromny wysiłek dla mięśni. Widok z góry, przy zachodzącym słońcu jest za milion dolarów.



Zeszliśmy i nie mogliśmy iść dalej. Mieliśmy wszyscy takie skurcze mięśni, że nie dało się zrobić kroku. Lokales powiedział abyśmy nie siadali, tylko się ruszali. Daliśmy jakoś radę, ale zakwasy miałem jeszcze kilka dni.



Dzień nam się szybko kończy. Zrobiliśmy Chiwę totalnym sprintem, ale oryginalnie to nawet nie planowałem zwiedzać tego dnia, bo myślałem, że bardzo późno dojedziemy. Jutro rano poprawimy.



Pomimo swojej cukierkowości i odnowienia jej aż do przesady, Chiwa robi naprawdę wspaniałe wrażenie i jesteśmy totalnie zachwyceni.

Ostatnio zwiedzając kamienie w ziemi, czyli zabytki ery greckiej na Peloponezie i Samos, reflektowałem i pytałem sam siebie co jest lepsze - zniszczone zabytki takie jakie są, czy odbudowane (stare a nowe). Pewnie ile ludzi, tyle opinii. Ja jestem zwolennikiem odbudowywania zabytków, jeśli ta odbudowa zachowuje oryginalny styl i jest repliką dawnych czasów.Śniadanie mamy dopiero o 9, więc zaraz po świcie wyskakujemy na poranne zwiedzanie Chiwy.
Jest zupełnie inaczej, bo pusto, a poranne słońce pięknie oświetla miasto.



Idziemy do południowej części Iczan Kala, którą wczoraj ominęliśmy. Mury robią wrażenie, a lokalni mieszkańcy sadzą drzewka i rośliny.





Idziemy jeszcze na spacer po murach. Można wejść w północnej części. Bramka jeszcze zamknięta, ale znaleźliśmy w końcu panią, która otworzyła. Szkoda, że nie da się przejść dookoła. Po przejściu 1/4 dalej nie dało się pójść.





Wracamy na wspaniałe lokalne śniadanie, przygotowane tylko dla nas. O 9:30 czeka już na nas samochód polecony przez hotel i za 70$ zabiera nas do Buchary. To ponad 6h drogi, więc dla naszej trójki taki samochód był w sam raz. Przekraczamy most na Amu-darii, gdzie akurat jedzie pociąg, który dzieli most z samochodami. Wszyscy musieli grzecznie czekać aż pociąg przejedzie.

Rzeka jest tu jeszcze ogromna. Dopiero dalej, nawadnianie z Amu-darii i Syr-darii drastycznie ograniczyło dopływ wody do Morza Aralskiego i doprowadziło do katastrofy przyrodniczej.

Druga do Buchary jest super - świetna autostrada i jedziemy bardzo sprawnie.

W Bucharze znowu mieszkamy przy samym starym mieście. Po zameldowaniu od razu idziemy na zwiedzanie.



Wrażenie robi od razu, pomimo rusztowań na jednej z medres.