Fly4free.pl

Złocenia trochę wyblakły ale i tak jest na co popatrzeć.
W sumie to cieszy, że zabytek nie został skazany na pastwę losu tylko coś z nim robią.
Wygląda na to, że UNESCO tu swojej ręki nie przyłożyło, podobnie jak w innych zabytkowych miejscach Birmy.
WMF -World Monuments Found, organizacja, której logo jest na tablicy obok miejsca, gdzie biegną prace konserwatorskie,
pochodzi z NY.
Ci sami zawodnicy wspierali remont drewnianego kościółka w Dębnie Podhalańskim.
Fajnie, że dzieją się takie rzeczy ponad granicami.



Blisko, tak, że nie ma sensu brać taksówki, czyli tak blisko, że bliżej już się nie da,
są pagody Sandamuni i Kuthodaw.
Znowu budowla i ornament powtarzane w dziesiątkach rzędów i szeregów, jak w Kakku, Indein
czy innych już odwiedzonych miejscach.




Tutaj jednak w poszczególnych "domkach" są ustawione wykute w kamieniu strony Tipitaki
albo komentarzy do niej.
Każdy może sobie wziąć klucz do wybranej strony, otworzyć "domek" i poczytać trochę.
Na całość trzeba pół roku, tyle przynajmniej zeszło mnichom w czasie piątego synodu buddyjskiego.
Wiza turystyczna zatem nie wystarczy.








Gdyby to była pierwsza świątynia oglądana w Birmie, pewnie chodzilibyśmy i patrzyli z zapartym tchem.
Padliśmy, niestety, ofiarą przesytu, jak turysta w galerii który mówi:
- O matko! Znowu Monet, ileż tych Monetów jeszcze?!








Niezmiennie ładnie prezentują się też panie w Birmie:








W kwestii tego, co jest najbardziej potrzebne kobiecie z Polski jestem doskonale zorientowany!
Gdy kiedyś AirFrance zgubił nam walizkę, żona stwierdziła, że musimy zaraz koniecznie kupić wszystko, co niezbędne.
Kupiliśmy tusz do rzęs.
Paniom w Birmie, w równym chyba stopniu, potrzebny jest proszek z drzewa sandałowca.
To jest właśnie to, co mają na buziach.
Rzecz jest tak konieczna, że w hotelach, przy portierni, z reguły jest miejsce, gdzie spoczywa kawałek pniaka lub gałęzi
oraz kamienna tarka.
Każdy może sobie trochę proszku narobić i się upiększyć jak należy.












I znowu parę kroków dalej kolejna atrakcja.
To wejście na Wzgórze Mandalay.




Za bramą jest świątynia a potem schody.
Tych schodów jest chyba dużo.
Nie wiem, bo na szczyt wjechaliśmy samochodem.
Zapału do wyczynu wspinaczkowego pozbawił nas Fatty:
stwierdził, że na wzgórze wchodzi się, żeby podziwiać zachód słońca nad miastem,
a jak pójdziemy na piechotę - to sobie najwyżej gwiazdy i Księżyc będziemy mogli oglądać.

Im słońce było bliżej horyzontu, tym ludzi chętnych na ładne widoki więcej.









Niestety, nigdzie po drodze, przez cały dzień, nie udało się znaleźć sklepu ani straganu z cukrem palmowym. :cry:Wygląda na to, że w Mandalay prawie codziennie chodzi się na jakieś dziwne śniadania.

Przedwczoraj karmiliśmy samego Buddę, dzisiaj - jego pomocników, czyli mnichów i mniszki.

Zaopatrzenie ich w prowiant jest tutaj powszechnym zwyczajem i obowiązkiem nie-mnichów,
tak jak w naszym kraju... hm, w sumie to nie wiem jaki to codzienny rytuał mielibyśmy wszyscy odprawiać.
Mycie zębów?
Mnich jest głodny tak w poniedziałek jak i piątek, więc też i dokarmianie musi odbywać się regularnie.
Każdego dnia zatem, jeżeli tylko wstać około szóstej rano i wyjść na ulicę miasta, można zobaczyć
duchownych, którzy jeden za drugim, uzbrojeni w swoje garnko-menażki maszerują w jednym kierunku - do jadłodajni.

Ciekawe jest to, że tutaj to nie ci, co dostarczają jedzenie robią łaskę tym, co jedzą, tylko na odwrót.
Chętni na posiłek stwarzają darczyńcom okazję do dobrego uczynku a ci okazję wykorzystują.
Więc to sponsorzy na całym procederze zyskują najwięcej, bo poprawia się ich karma.

Nikt tu słowem nie wspomni o darmozjadach czy leniach - bo dawanie / branie jest nad wyraz demokratyczne.
Otóż w Birmie każdy, ale to każdy - młody, stary, kobieta, mężczyzna może sobie trochę pomnichować.
Tydzień, miesiąc, rok, całe życie - jak kto chce.
Można pobyć mnichem przez parę dni a potem znów wrócić do rodziny i obowiązków zawodowych.
Rekolekcje takie.
Łatwo więc z darczyńcy jedzeniowego zmienić się w darbiorcę i na odwrót.

W dużych klasztorach, ze względów praktycznych, to nie mnisi idą po jedzenie tylko jedzenie przychodzi do mnichów.
Takim miejscem jest Mahaghandkayon w Amarapurze i tam na śniadanie wybraliśmy się.
Nie tylko my.
Połowa Chin, Indonezji i Filipin też.
Turystów chętnych do oglądania, jak to wygląda śniadanie w klasztorze było zapewne więcej niż jego uczestników.
Nie zmienia to faktu, że nie był to żaden pokaz folklorystyczny - ludzie z klasztoru muszą się jakoś pożywić.
Posiłek był przygotowywany przez grupkę pań wolontariuszek, rodzaj chyba "kółka parafialnego".












Klasztor oprócz części mieszkalnej ma też rozbudowaną stronę świątynną.
Wszystko tutaj powstało współcześnie i w połączeniu - egzotycznych dla nas postaci religijnych ze złotem i jaskrawymi kolorami -
wygląda jak park rozrywki.
Tym dziwniejsze wydaje nam się, że ludzie zachowują się tu z pełną powagą i nabożeństwem.
































Po drugiej stronie Irrawadi jest miasto Sagaing i górujące nad nim wzgórze Sikong.
Z daleka, widać, że cała góra została zagospodarowana na potrzeby kultu religijnego.








Setki klasztorów, stup - starych i współcześnie uruchomionych.
Większość pozostaje czynna a pobliskim mieście chyba co drugi spotkany człowiek nosi mnisi uniform.
W żeńskim klasztorze trafiliśmy na jeszcze jedno śniadanie.
Kiedyś radiowy sprawozdawca sportowy wołał "szkoda, że państwo tego nie widzą...".
Teraz chciałoby się powiedzieć - "szkoda, że Państwo tego nie słyszą":
Dziewczyny, gdy zajęły miejsca przy stołach odśpiewały "coś", nie wiem jaki był charakter pieśni - ale
brzmiało to pięknie i poruszająco.












Tym razem konkurencji przy robieniu zdjęć praktycznie nie było.Sikong i okolice można zwiedzać od śniadania do kolacji a i tak się ich nie zwiedzi.
Na pewno jest tu jeszcze dużo do odkrycia ponad typowy program wycieczkowy.
My zadowoliliśmy się standardem.
A w standardzie obowiązkowo jedzie się albo płynie do Mingwan, wioski u stóp Sikong.

Wioska chciała kiedyś zamienić się w miasto, miała tu stać największa na świecie pagoda, z największymi na świecie
lwo-smokami strzegącymi wejścia, z największym dzwonem i tak dalej...

Los z reguły dla megalomanów jest, jeśli nie okrutny to przynajmniej niesprzyjający: stupy nie dokończono,
a to co zdążyło powstać zostało sponiewierane przez trzęsienie ziemi, lwy - owszem są, ale mają tylko, powiedzmy tak: ogony.

Jest dzwon!
Ale nie dzwoni.

Na zdjęciach niedokończona pagoda Mingun, z daleka i z bliska:








A tu wspomniane "ogony":












O ile do tej pory nie było problemu z nachalnością sprzedawców, to w Mingwan, gdzie prędzej czy później zaglądają WSZYSCY
turyści - już tak lekko nie dało się żyć.
Fajne rzeczy miewali na tych straganach ale strach było okazać zainteresowanie czymkolwiek.
Od razu widać, że masowy przemysł turystyczny tutaj już działa pełną parą.

Niecały kilometr od Mingun jest inna pagoda: Hsinbyume, znacznie ciekawsza od sąsiadki.

















W świątyniach na wzgórzu jest zdecydowanie spokojniej, innych zwiedzających albo nie ma już tak dużo albo
rozdzielają się pomiędzy te setki klasztorów i pagód.
My zdążyliśmy zobaczyć DWA miejsca, później trzeba było się śpieszyć, żeby zdążyć na most U Bein.
Na górę warto było się jednak wybrać, jeżeli już nie dla samych budowli to dla widoków na okolicę.