Fly4free.pl

Kakku to zespół budowli sakralnych, pozostających w zarządzie wspólnoty lokalnej z plemienia Pao.
Panie z tej grupy etnicznej łatwo poznać - mają czarne ubranko i coś na kształt kolorowego ręcznika na głowie.
Do niedawna zwiedzanie było możliwe tylko w towarzystwie przewodnika, z Pao właśnie, za którego
należało ekstra zapłacić.
Teraz coś się zmieniło i wystarczy wręczyć kasjerowi przy wejściu 3 USD za osobę, tylko gdy się jest
cudzoziemcem, oczywiście.

Kakku wyglądało ładnie i gdybym miał komuś radzić jechać / nie jechać, to powiedziałbym: JEDŹ KONIECZNIE!

























Poza wizytą na pobliskim targowisku nic specjalnego nam się tu nie przydarzyło.

Targowisko było takie prawdziwe, to znaczy z jedzeniem i innymi potrzebnymi rzeczami, które ludzie muszą sobie kupić do domu.
My też musieliśmy zrobić zakupy: od dwóch dni mieliśmy nowe hobby.
Tutaj w restauracjach, po posiłku, dają spodek z podejrzanie wyglądającą zbryloną substancją.
Ponoć to dobre na trawienie.
Fatty powiedział, że to cukier palmowy.

No i od tej pory Ela i Mila postanowiły, że taki cukier chcą do domu kupić.
Gdzie byśmy nie poszli - chciały ten cukier i niezmiennie - sprzedawcy nie mieli pojęcia o co nam może chodzić.
Na targu było wszystko: soja, orzeszki, ryż, imbir, wszystkie możliwe wersje herbaty, poza taką jaką lubimy oczywiście,
kukurydza, korzenie palmy, kokosy, banany, pomarańcze, mandarynki, różne takie inne rzeczy, co nie wiem do czego
służą i jak się je je.

Ale cukru palmowego - NIE.

Strasznie długo nam zeszło, żeby to sprawdzić.Droga z Nyangshwe do Mandalay najpierw jest kręta i górzysta a później, gdy dojedziemy do autostrady,
staje się przyjemniejsza, ale bez przesady.
Cała podróż, zatem, choć to bardzo daleko nie jest, zajmuje praktycznie cały dzień.

W jej trakcie zdarzył się moment, gdy szkoda mi się zrobiło Birmańczyków.
Bo jak do tej pory - wydawało się, że widzimy wyłącznie szczęśliwych ludzi.
Średnie miesięczne zarobki wynoszą w granicach stu dolarów ale widoku biedy, bezdomnych - nie spotkałem.

Tutaj trafiliśmy na budowę drogi.
Kobiety i dzieci w koszykach nosiły tłuczeń aby później ręcznie zalewać go roztopioną smołą.
W kurzu, w upale, obok sznurem przejeżdżających aut ...

Bieda zatem musi być, tylko nie kłuje w oczy, nie krzyczy na ulicy.
Może dlatego, że chowa się za pogodną naturą tutejszych ludzi.









Autostrada, im bliżej Mandalay tym robiła się szersza i równiejsza, jednak jej widok dalej odbiegał od europejskiego pojęcia autostrady.
Wcale nie mówię, że to źle.








W Birmie nie ma, jak na razie, ani Lidla ani Biedronki.
Handel odbywa się głównie na targowiskach albo wzdłuż dróg.
Ten drugi wariant wygląda wręcz niewiarygodnie - kramy, stragany potrafią ciągnąć się kilometrami.
I to na dodatek w terenie, wydawałoby się - odludnym.




Przetestowaliśmy birmańskie krówki, u nas występują w wersji "mordoklejki" i "te drugie" - tutaj tylko ten drugi wariant.
Ale całkiem dobry.




Nie spróbowaliśmy trzciny cukrowej:








Za to pożarliśmy kilka paczek takich kluskochrupek.
Były dobre ale nie udało się ustalić z czego są zrobione.
Wprawdzie gdy Ela spytała Fattyego, czy to jest z ryżu - powiedział, że tak.
Ale gdy Mila chciała upewnić się, że to z soi, bo ryż jej szkodzi, też dostała potwierdzenie.
Kluskochrupki są tu bardzo popularne i prawie wszędzie można je kupić.

Nie miałem też dotąd okazji próbować korzenia palmy.
Tutaj, sądząc po jego ilości na straganach, musi być popularny.




Wsadza się go w żar, opieka a potem wyjmuje ze środka rdzeń.
Całkiem to dobre, skrzyżowanie kukurydzy z orzechami włoskimi, tylko strasznie trzeba
się napracować, żeby choć trochę się tym najeść.

Niestety, nadal nigdzie nie udało się kupić cukru palmowego ... :cry:

Do Mandalay dotarliśmy tuż przed zmrokiem.
Nie było już zatem czasu na zwiedzanie zabytków.
Jedynym naszym osiągnięciem tego wieczoru było zgubienie się.

Zgubienie nastąpiło w wyniku poszukiwania obiadu.

Hotel przytrafił nam się obok dzielnicy chińskiej.
- No, to idziemy do chińskiej restauracji, bardzo lubię chińskie żarcie, stwierdziłem.
Zapewniłem Elę i Milę, że na sto procent coś wegetariańskiego też będzie.
W pierwszym, całkiem ładnie wyglądającym lokalu, jako danie dnia proponowali żołądek owcy wypchany wodorostami.
Był też ogon cielęcy, oczy kurczaka a nawet kacze łapy.
Z dań bezmięsnych można sobie było zamówić chrząstki.
Wyglądało, że wbrew zapewnieniom napisów na drzwiach, to nie jest chińska restauracja tylko jakaś superchińska.

Niestety, ta po drugiej stronie ulicy też była superchińska.
I następna, i kolejna pół kilometra dalej również ...

Żadne z nas w Indochinach wcześniej nie było, więc gdy Mila stwierdziła, że kiedyś
w Warszawie w tajskiej restauracji było smacznie, natychmiast zgodnie uznaliśmy,
że to będzie najlepszy sposób na zaspokojenie głodu tutaj.

Znaleźliśmy tuk-tuka z kierowcą, który stwierdził a dokładnie: która stwierdziła, że wie, gdzie jest tajska restauracja.
Swoją drogą - jak to powiedzieć, gdy tuk-tukiem kieruje dziewczyna?
"Kierowca, która stwierdziła, że wie ...", nie bardzo.
"Kierownica, która stwierdziła, że wie ...", całkiem nie tak.
Język polski nie jest dostosowany do tuk-tuków, najwidoczniej.

Dotarliśmy na drugi koniec miasta.
Tajska restauracja faktycznie tam była.
Nawet całkiem przyjemna i z dobrym, jak obiecywała Mila jedzeniem.

- Jaki to jest ten nasz hotel? Usadowiliśmy się już w nowym tuk-tuku i trzeba było powiedzieć, gdzie chcemy wracać.
- Kurcze, Sunny Palace, nie, nie Sunny Mandalay. No nie wiem, ale Sunny to na pewno chyba...
Kierowcy nazwa w jakimkolwiek wariancie kompletnie nic nie mówiła.
Hotel mały, miasto duże - i potrzebny był adres, którego nie zapisaliśmy ale na pewno każde z nas zapamiętało.

Ulice w Mandalay nie mają jakichś sympatycznych nazw tylko numery a adres składa się z trzech liczb:
numeru ulicy i numerów dwóch najbliższych przecznic.
Żadna z propozycji adresu, jaki sobie zdołaliśmy przypomnieć nie przypadła naszemu kierowcy do gustu.
Za każdym razem twierdził, że to nie jest możliwe, że takiego adresu nie ma w przyrodzie, przynajmniej nie w Mandalay.

Nie daliśmy się jednak zwieść, ten ostatni numer był na pewno w porządku i skołowany kierowca ruszył w końcu z miejsca.
Wyjątkowo kręta była ta droga.
W końcu skończyło się nam miasto, zrobiło się ciemno, głucho i od razu było widać, że to nasz hotel nie jest.

Zawróciliśmy z powrotem, do restauracji.
Z pomocą sympatycznego kelnera i Google udało się w końcu ustalić drogę.
Ale nie do hotelu.
Do kościoła, w którym byliśmy na mszy, zanim ruszyliśmy w miasto.
A stamtąd już wiedzieliśmy, jak trafić.Dzięki:)

A ta poczta to daleko od brzegu? :lol:Mandalay swoimi urbanistycznymi rozwiązaniami to raczej na kolana nie powala.
Ale widać też, że jeżeli mandalajczycy postanowili sobie, że w jakimś miejscu ma być ładnie, to postawili na swoim.
W zabytkowych miejscach jest bardzo ładnie.

Są one rozrzucone po całej aglomeracji, więc trochę się trzeba najeździć.
W tym celu można mieć taksówkę na cały dzień, będzie to kosztowało 50 USD albo za każdym razem kogoś wołać.
Nie powinno to stanowić problemu, jak w Pekinie na przykład, bo zaczajonych na klienta tuk-tuków i taksówek nie brakuje.

Bilet wstępu do zabytków jest jeden na całe miasto, kosztuje 10tys. KYT, czyli 25 PLN.
Nie idźcie w ślady osób które taki bilet potrafią wieczorem bezmyślnie wyrzucić np. do wiaderka na skorupki w Phoo Wu Restaurant.
Wtedy, na drugi dzień, w Inwie, nie będziecie musieli kupować go po raz drugi.

Zwiedzanie Mandalay wymaga okrutnego wyrzeczenia - trzeba wstać o trzeciej rano.
Chociaż, jeżeli nie musicie akurat wtedy myć i układać włosów i dbać o makijaż - to wystarczy za pięć czwarta.
Zawsze to coś.

Pobudka jest potrzebna ze względu na śniadanie w świątyni Mahamuni.
Ale to nie wam będą dawali jeść, tylko Buddzie.

O czwartej, pod bramą pagody czekają już rozmodleni ludzie z prowiantem, kwiatami i złotem.
Chwilę później podwoje otwierają się, wszyscy usadzają się na posadzce przed wiekowym posągiem
i rozpoczyna się toaleta poranna Buddy.
















Ceremoniał sprawuje mnich, oddelegowany do tej roboty na całe swoje życie.
Myje posągowi twarz, szoruje zęby.








Wszystko odbywa się przy akompaniamencie głośniej muzyki na żywo.
Orkiestra sprawia wrażenie bardzo zdeterminowanej.








Najbardziej zazdrościłem asystentom mnicha, tym w tych białych, zawadiackich czapeczkach.
Są to "świeccy mężczyźni o kryształowej i nieposzlakowanej opinii".
Fajnie chyba mieć taką opinię.
Ciekawe jak można na nią zapracować i kto ją wystawia?... :lol:



Poprzestaliśmy na obserwacji porannych zabiegów toaletowych.
Opuściliśmy Mahamuni, zanim posąg zabrał się za śniadanie.

Po ósmej znowu wyjechaliśmy w miasto i do wieczora, bez przerwy, było co robić i co oglądać.
Zabytki w Mandalay nie są aż takie stare, jak te na jego przedmieściach albo np. w Bagan -
ale to wcale nie znaczy, że są gorsze albo mniej ciekawe.

Co do kolejności zwiedzania, zdaliśmy się na Fattyego, w końcu to jego miasto.
Zaraz z rana trafiliśmy do klasztoru Shwe In Bin.
Przewodniki traktują to miejsce po macoszemu, więc turystów, poza nami, było jak na lekarstwo.
Klasztor pod koniec dziewiętnastego wieku postawili Chińczycy.
Jest zrobiony z drewna tekowego i stoi na palach.




















Tak w miastach jak i w najbardziej zapadłych wioskach Birmy trwa nadal nieprzerwana budowa nowych stup i pagód.
Powstają ich setki, błyszczą złotą farbą a w wersji bogatszej - prawdziwym złotem.
Dzwoneczki na ich szczycie przeganiają ciszę i posyłają modlitwy we właściwym kierunku.
A w każdym takim przybytku czeka na odwiedziny posążek Buddy.

Aby zaspokoić społeczną potrzebę nieprzerwanego tworzenia i pielęgnowania tych przybytków
w Mandalay pracują dziesiątki zakładów rzemieślniczych.
Chcieliśmy je zobaczyć.
Ulica z produkcją kamieniarską jest długa a kolejka posągów, które niedługo będą musiały
gdzieś znaleźć sobie złoty domek - jeszcze dłuższa.












W zakładach przy ulicy praca nad rzeźbą jest tylko kończona.
Ciosanie z grubsza musi odbywać się gdzieś bliżej kamieniołomu.
Są tutaj i sklepy z drobniejszymi figurkami - dla turystów.
My poszliśmy w jadeitowe słonie, kupiliśmy całe stado, niestety, miały trochę kruche trąby.
Daleko nam do japońskich turystów, którym, podobno, zdarza się sprawić sobie kilkusetkilogramowego
Buddę.












W zakładach kamieniarskich biegnie prawdziwa praca, nie mają one wiele wspólnego z tzw. "fabrykami" dla turystów
i warto je zobaczyć.

Miejsce, gdzie mają powstawać sprzedawane przed każdą świątynią płatki złota trochę nas rozczarowało..
Owszem, można było zobaczyć, jak stopniowo powstawał cieńszy niż najcieńszy papier listek kruszcu, ale trudno było
oprzeć się wrażeniu, że to tylko wspomnienie tego, co było kiedyś.








Wszystko po to, żeby za ścianą sprzedawać złocone pamiątki.
A złote płatki do świątyń pewnie gdzieś za drugą ścianą tłucze jakaś numerycznie sterowana maszyneria.
Ale złoto to złoto i trudno byłoby ciekawskim to pokazywać.Pałac królewski w Mandalay zniszczyła II Wojna Światowa.
Bombardowania przetrwała otaczająca go fosa i mury i jeden z pawilonów, w którym rządziły duchy.








Wszystkie inne rzeczy, które można oglądać - to rekonstrukcja.
Zajęli się nią w latach dziewięćdziesiątych generałowie.
Sami oczywiście pracować nie mieli ochoty - do roboty zostali przymuszeni mieszkańcy Mandalay.
Pałac jednak powstał i nowa, demokratyczna władza ma teraz problem, co z tym fantem zrobić.
Przez jakiś czas, podobno, nawet namawiała turystów do ignorowania tego miejsca.

Armia nadal jednak kocha pałac.
- O, kurcze, ale numer! Zamiast zbombardować albo wysadzać w powietrze, to postawiliśmy tu takie coś!
Pewnie tak sobie myślą żołnierze i sprawdzają wszystkich wchodzących i wychodzących.
Może też dlatego, że część budowli wykorzystują do swoich, wojskowych celów.




Główny pałac i pawilony zostały wykonane dość ciężką ręką, daleko im do finezji oryginału
(jedna z budowli, ta z duchami, zachowała się, stoi w innym miejscu i można porównać).
Gdyby jednak wybierać: tak albo wcale, to jak dla mnie - może być.





















Cukru palmowego nadal nie udało się znaleźć. :cry:
Na dodatek do kompletu doszło poszukiwanie na straganach "dragon fruit".
Tutaj jednak - pełny sukces!
Będzie co jeść wieczorem.



Shwenandaw to właśnie ta budowla, którą przed bombami uratowały duchy.
Duchy straszyły jeszcze w XIXw, nie można było się ich pozbyć, więc przeniesiono cały budynek,
z obrębu fosy wokół pałacu pod Wzgórze Mandalay.
Czy duchy przy tej okazji się wyniosły - nie wiem.

Budowla imponuje koronkowymi zdobieniami w drewnie.
Trochę je nadgryzł czas - ale obok trwają prace renowacyjne.
Delikatniejsze rzeczy wykonują studenci wolontariusze - pędzelek i papierek ścierny.
Grubsze prace odtworzeniowe - wygląda, że lokalni rzemieślnicy.
No oko ludzie wyglądają jak oderwani prosto od pługa ale ręce mają ze złota, gdy przypatrzeć się, jak pracują.








Naród musi mieć jakieś uzdolnienia w tym kierunku.
Na drugi dzień, w Inwie sprawiłem sobie do domu nie mniej precyzyjną rzeźbę.