Fly4free.pl

Ja tu cały czas "Songkul" i "Songkul", a przecież nie wszyscy wiedzą, co to jest ten Songkul.
Songköl, to drugie co do wielkości jezioro Kirgistanu. Ma 29 km długości i 18 km szerokości. Ale to nie jego rozmiar jest najciekawszy, tylko położenie. Powierzchnia wody jeziora znajduje się na poziomie 3016 m.n.p.m. Dla porównania: Morskie Oko na 1395. Zanim przyjechałem do Kirgistanu, to zastanawiałem się po co ludzie tu się przenoszą na kilka letnich miesięcy, żeby później uciekać przed zimą. Zrozumiałem dopiero, kiedy jadąc przez Kirgistan zobaczyłem, jak mało jest tam roślinności, nadającej się do wypasu zwierząt. I jak dużo jest jej tutaj. Bo otoczenie jeziora Songkul, to jedna wielka, ciągnąca się przez kilkadziesiąt kilometrów łąka.















Szarotka. Napisałbym z rozpędu alpejska, ale alpejska występuje tylko w Alpach, Karpatach i na Półwyspie Bałkańskim.
Zatem Szarotka Niealpejska.
Zatrzymujemy się co chwilę, na podziwianie okolicy, robienie zdjęć a raz nawet, żeby zamoczyć nogi w jeziorze.











Spotykamy też naszych rowerzystów, którzy wyruszyli jakiś czas przed nami. Tu się rozstają - jeden jedzie na północ, w stronę Kyzart, drogą, która podobno nie nadaje się dla żadnego samochodu. Jedynie rowery i konie dają radę. Drugi będzie jechał tą samą trasą, co my.

Przy okazji, problemem w tamtej okolicy jest to, że nawigacja pokazuje jedną drogę, a w rzeczywistości jest cała siatka krzyżujących się ze sobą śladów. Ślady te przez jakiś czas prowadzą równolegle, by nagle się rozjechać w dwie strony, a za kilometr połączyć ponownie. Albo nie. Nigdy nie wiesz, czy ślad, którym aktualnie jedziesz, jest tym właściwym. Raz niestety nadrobiliśmy kilka kilometrów, bo okazało się, że pojechaliśmy źle, ślady się nie zeszły, a przejazd między nimi na skróty był niemożliwy z powodu nieprzejezdnego strumyka. Trzeba się było kawałek cofnąć, żeby pokonać ten strumień.













W końcu, po prawie 3 godzinach (50 minut wg google maps) droga zaczyna oddalać się od jeziora i jedziemy w stronę przełączy, po przekroczeniu której ostatecznie rozstaniemy się z tą cudną krainą.
Na ostatnim odcinku droga jest trochę lepsza, ale z niespodziankami. I to podwójnymi.
Pierwszym stopniem niespodzianki,jest fakt, że są mosty.
Drugim stopniem niespodzianki, jest to, że są pozarywane i nieprzejezdne. :) Zostały podmyte przez wodę i raczej nikt ich tu nie naprawi.
Trzeba uważać, bo szeroka droga kusi, żeby przyspieszyć. I się można mocno zdziwić, bo z drogi jest nagle zjazd w bok, a za chwilę zarwany most. Trzeba oczywiście zjechać tym wcześniejszym zjazdem i rzeczki pokonywać tradycyjnie, brodem.

Na koniec troszkę zdjęć dla miłośników koni.



















Na przełączy trochę śniegu, piękne widoki i niespodzianka. Trochę marudzę, że po nocce na pofalowanej desce i trzech godzinach jazdy po wertepach zmęczony jestem, na co Asia wychodzi z propozycją, że może teraz ona poprowadzi auto. Szok! Do tej pory Asia nigdy nie siedziała za kierownicą wynajętego auta. Stwierdziła, że się niekomfortowo czuje w czasie zjazdów po tych górskich drogach, ale może to właśnie dlatego, że jest pasażerem. Będąc kierowcą masz kontrolę, wiesz, co robisz i czujesz się bezpieczniej. Oczywiście z ochotą się zgodziłem.
Asia bez żadnego dyskomfortu, wręcz z uśmiechem na ustach zjechała z przełączy. Tym razem za to ja czułem się nieswojo na serpentynach. :) Coś w tym jest, że lepiej być kierowcą.
Później droga zaczęła się wypłaszczać, zrobiło się szeroko, równo, ale cały czas jeszcze lekko z górki. Auto zaczęło się trochę za bardzo rozpędzać i Asia lekko wcisnęła hamulec. Niestety, niedostatecznie lekko, a auto na szutrze zachowuje się inaczej, niż na asfalcie... Wtedy właśnie wpadliśmy w ten poślizg.
Z poślizgu Asia wyszła jak zawodowy kierowca rajdowy. Po trzech solidnych bujnięciach lewo-prawo, które pięknie i zupełnie odruchowo skontrowała auto wróciło na właściwy tor jazdy, a Asia, tym razem naprawdę delikatnie, wyhamowała i zatrzymała się, żeby ochłonąć.

Tym sposobem Asia zdobyła nowe doświadczenie a ja historię do opisania. Jedyny minus, że już do końca wyjazdu nie dała się namówić na zajęcie fotela kierowcy.

A tak wyglądał zjazd z przełączy.

https://youtu.be/oehGSGH02oE
Masz na myśli #relive czy historie z google maps? :lol:
Domyślam się, że raczej to pierwsze. Żebyś nie musiał za dużo rozpracowywać - ja po kilku różnych próbach uznałem, że dla mnie najodpowiedniejszy jest następujący schemat działania:
1. Ścieżkę w telefonie zapisuję za pomocą endomondo. Relive też potrafi to robić, ale wiele razy mi się wieszało.
2. Po drodze robię kilka zdjęć, najlepiej tym samym telefonem, którym zapisuję ścieżkę.
3. Efekt końcowy "robi się sam" w aplikacji #relive. Apka jest darmowa w wersji podstawowej (niska rozdzielczość, brak muzyki, krótkie filmy) albo płatna (nie pamiętam ile). Można wziąć wersję pełną na miesiąc na próbę za darmo.Jedna z historii, które spotkały nas w drodze miała swój finał dosłownie kilka dni temu (po 4 miesiącach), a moja wiara w to, że karma wraca jest jeszcze głębsza. Kilka dni temu dokonałem "odkrycia", które sprawiło, że zupełnie inaczej spojrzałem na tę historię... Ale po kolei...

A jako przerywniki będą zdjęcia. Wszystkie z dni, które tu opisuję, ale w kolejności dość przypadkowej.











Pierwsza miejscowość od Songkul to Ak-Tal i właśnie tam, na skrzyżowaniu, stoi busik, przy którym kilku mężczyzn pali papierosy, a kawałeczek dalej rodzina łapiąca stopa. Rodzina składa się z mężczyzny w wieku ok. 30 lat, dziewczyny o kilka lat młodszej i dwójki dzieciaków: trzylatka i jakiegoś maleństwa, co jeszcze roku nie miało. Oczywiście zatrzymałem się i usłyszałem historię, że on jedzie z kolegami do miasta, do pracy a ona z dziećmi odwiedzić matkę i siostry. I czy bym ich nie podwiózł. No chętnie, tylko mi się to z mapą nie zgrywa, bo my jedziemy do Kazarman, a dziewczyna do Baetov.





- No właśnie. Do Kazarman, czyli przez Baetov. - ucieszył się chłopak.
- No właśnie nie bardzo. - odpowiedziałem patrząc na mapę.
Chłopak zrobił zdziwione oczy i powiedział, że przecież do Kazarman nie ma innej drogi. Tylko przez Baetov.
Popatrzyłem kolejny raz na mapę. No jak nie ma, jak jest. Na załączonej mapce ją Wam zaznaczam na czerwono.
Z drugiej strony ruchu tu dużego raczej nie ma. Koledzy przy busiku wyglądają na zniecierpliwionych, a my mamy mnóstwo czasu, bo jesteśmy na wakacjach. Paliwo tanie. Dobry uczynek można zaliczyć i może karma kiedyś wróci.
Zabrać kogoś na stopa, bo akurat jedziemy w tym samym kierunku i mamy wolne miejsca,, to żaden dobry uczynek, ale nadrobić kilkadziesiąt kilometrów, żeby zawieźć kobietę z dwójką małych dzieci, to już inny level.

- No dobra, wsiadajcie. Zawieziemy.













Okazało się, że "wsiadajcie" dotyczyło również kilku dużych toreb, które mąż szybko przerzucił z busika do naszego "Miśka". Czułe pożegnanie i możemy odjeżdżać. Przy okazji wraca temat tego, jak bardzo ludzie tam sobie ufają. Ja bym tak żony z małym dzieckiem nie puścił.

W Ugut zaplanowana, asfaltowa droga prowadzi dalej prosto, a my skręcamy w kierunku na Beatov, niestety na znacznie gorzej wyglądającą drogę. I właśnie odcinek od tego miejsca aż do Kazarman to była najgorsza nawierzchnia, jaką mieliśmy okazję jechać w Kirgistanie. I nie te dodatkowe kilometry, tylko świadomość, że mielibyśmy dobrą, asfaltową drogę, a jedziemy jakąś masakrą... Dziury takie, że mimo tego, że jedziemy czołgiem, to boję się, żebyśmy koła nie zgubili.

Dzieciaki po drodze były nieprawdopodobnie grzeczne. Maleństwo chyba dostało papu i grzecznie spało, a trzylatek całą drogę stał między fotelami i patrzył na drogę i na nas. :)
W Beatov zawieźliśmy dziewczynę pod rodzinny dom. Coś tam o jakichś pieniądzach zaczęła mówić, ale oczywiście nic nie chcieliśmy, więc zaprosiła nas na herbatę. Z tej okazji oczywiście skorzystaliśmy bardzo chętnie.
Dom, jak dom. Ja pamiętam podobne z wizyt na wsi, kiedy byłem mały. Asia mówi, że biedny. Asia pochodzi z Wielkopolski, ja jeździłem za młodego na wioski już prawie w Kieleckie. Stąd może ta różnica. ;) Myślę, że dom był, jak na tamte okolice, po prostu normalny. Ani biedny, ani bogaty.

Za to ludzie bardzo mili. Mama i starsza siostra bardzo ucieszyły się z przyjazdu dziewczyny. Trzylatek poleciał od razu bawić się z jakimiś kuzynami czy inną watahą rówieśników, a ciotka i babcia nie mogły przestać "ciuciać" nad maleństwem, które chyba pierwszy raz widziały.
My zostaliśmy posadzeni przy stole, dostaliśmy herbatę, lepioszki i dżemik. I byliśmy zdecydowanie mniejszą atrakcją, niż maleństwo. :) Pogadali z nami, byli mili, uprzejmi i zainteresowani co dwójka białasów robi na tym pustkowiu, ale widać było, że jednak chcą się nacieszyć sobą. Nie przedłużaliśmy wizyty. Wypiliśmy herbę i w drogę.

Jakość drogi niestety się nie poprawiła. I gdzie tu ten powrót karmy?











Nawet nie wiedziałem, a karma już była z nami. :)
I dowiedziałem się w końcu kilka dni temu, kiedy szykując się do tego wpisu postanowiłem sprawdzić, jak wyglądała droga, którą mieliśmy zamiar jechać. I oglądając ją na zdjęciach satelitarnych zauważyłem, że w kilku miejscach jest pozarywana. :shock: Zresztą zobaczcie sami na obrazku z google.
Nie uwierzyłem w pierwszej chwili. Sprawdziłem na openstreetmap - tam już naniesiono te zarwania i droga po kilkunastu kilometrach od naszego rozwidlenia się kończy. Oczywiście nie potopilibyśmy się tam i nie zginęli marnie, ale musielibyśmy zawrócić po przejechaniu iluś kilometrów i jednak jechać na Baetow.
Jednak mąż naszej pasażerki miał rację - innej drogi nie ma.






Z kronikarskiego obowiązku: No dobra, jednak jest inna droga. Wystarczy się kawałek cofnąć i po drugiej stronie rzeki Naryn jest inna droga, którą można dojechać do Kazarman. Mocno górska droga, ale podobno przejezdna. Przynajmniej latem.

I jeszcze ciekawostka o rzece Naryn. Kawałek dalej łączy się z rzeką Kara-daria i dalej płyną pod nową nazwą: Syr-daria. Od źródeł Naryn do ujścia Syr-darii jest ponad 3.000 kilometrów. A uchodzi do Morza Aralskiego, obecnie bardziej znanego jako Pustynia Aralska. :( Jest to druga najdłuższa rzeka na świecie, która kończy bieg w jeziorze. Pierwszą jest Wołga. Ale zostawmy już te rzeki...