Fly4free.pl

Raz też kupiliśmy pieczone mięso od handlarza na ulicy. Była to duszona wieprzowina lub wołowina :?: Porcja kosztowała 200 JMD. Ale to loteria, co komu się trafi :lol: jeden może dostać kawałek szynki lub żeberka, a inny kawałek ogona lub kopyta :lol:

I ciekawostka cenowa. Gdy biały turysta, który jest pierwszy raz na Jamajce wchodzi do restauracji – cena za obiad wynosi 12 USD. Gdy to nie jest jego pierwsza wizyta na wyspie może liczyć na małą zniżkę i zapłaci 1200 – 1000 JMD. Gdy przyprowadzi go do restauracji jego jamajski przyjaciel zapłaci 800-700 JMD, a jak będzie miał dobry układ to i 600. A miejscowy zapłaci 400 JMD lub mniej. I to się nazywa lokalny patriotyzm :DZabraliśmy ze sobą całą jedną walizkę wypchaną ciuszkami i zabawkami dla dzieciaków. Wiedzieliśmy, że musimy być ostrożni z dawaniem tych prezentów, aby naprawdę pomóc potrzebującym i jednocześnie nikogo nie urazić. Jako, że mieszkaliśmy w miejscowości wypoczynkowej trudno było się rozeznać w realnych potrzebach mieszkańców.

Zasięgnęliśmy więc języka. Jak pisałam już wcześnie, w naszym kilkukilometrowym kurorcie pracowało wielu Jamajczyków pochodzących z gór. Niektórzy przyjeżdżali na dłużej, inni tylko na kilka dni. Niedaleko naszego ośrodka był plac, gdzie stały budki i chałupinki, w których mieszkali lokalni górale szukający szczęścia na wybrzeżu.
Na Jamajce ludzie łączą się w pary, ale chyba nie biorą ze sobą ślubu. Każdy mężczyzna, z którym rozmawialiśmy mówił o matce swoich dzieci lub matkach swoich dzieci. Nigdy nie padło słowo Żona. Podobnie kobiety opowiadały o ojcach swoich dzieci, a nie o mężach czy partnerach. Posiadanie dzieci z większą ilością partnerów jest bardziej korzystne, gdyż spośród tych kilku jest szansa, że chociaż jeden będzie miał pracę i pomoże w utrzymaniu rodziny.

Postanowiliśmy rozejrzeć się po okolicy i wytypować najlepsze rozwiązanie. Kilka zabawek powędrowało do pani kelnerki z lokalnej knajpki, która posiadała trójkę małych dzieci i była sama. Piłka powędrowała do naszej pani pokojówki, która jest mamą dwóch nastoletnich synów i także wychowuje ich sama. Jedna piłka została podarowana facetowi, który prosił nas o zakup jedzenia dla swoich dzieci pod sklepem. Część zabawek postanowiliśmy podarować dzieciakom sami osobiście pod szkołą w mieście – w „down town Negril” przy drodze do slumsów. Ciuchy i pozostałe zabawki przekazaliśmy pani z recepcji, która zawiozła je do wioski w górach.

Negril to takie długie miasto: od północy siedmiomilowe plaże a wzdłuż nich hotele rożnej maści, centrum za rzeką Negril wewnątrz lądu gdzie mieszkają lokalsi i droga wzdłuż wybrzeża W End Rd, przy której znów stoją wypasione hotele i rezydencje za wysokimi murami. Droga od nas do centrum miasta nie jest zbyt urozmaicona – pola, błoto, krzaczory i śmieciowisko. Ale ptaszki śmieszne tam chadzają za to.





Po drodze minęliśmy rzekę Negril, gdzie stały zacumowane stateczki wycieczkowe ze szklanym dnem gotowe na przyjęcie turystów w zimowym sezonie.





Samo centrum nie jest zbyt urokliwe. Gwarno, brudno ale kolorowo i od razu poznaliśmy nowych jamajskich przyjaciół „First time in Jamaica? What’s your name? Respect!” którzy oferowali nam swoje towary i usługi oraz wskazywali drogę do bardzo dobrych restauracji. Zachwycił nas za to posterunek policji, chyba połączony z więzieniem.





W centrum znajdują się trzy supermarkety: Value Master oraz Hi-Lo. Hi-Lo to jamajska sieciówka, ale w Negril właścicielem jest ten sam człowiek, więc asortyment i ceny są takie same. Jest jeszcze jeden nowy market – dyskont (niestety nazwy nie pamiętam), który konkuruje z nimi cenowo – i ten polecam http://bit.ly/2gkw1Bh . Ciekawostka – w sklepach z pamiątkami możecie kupić jamajskie przyprawy po 5-6 USD. W tym markecie za te same przyprawy zapłacicie po 180-200 JMD.

No, ale my poszliśmy do Negril z misją. Poszliśmy do „down town” z jednym plecakiem zabawek. Staliśmy na tym upale ociekając potem, z wywieszonym językami jak grupa jakiś pedofilów wypatrująca dzieci powracające ze szkoły. Staliśmy przy drodze do biednej części miasta. Nagle zza rogu wyłoniła się grupka dzieciaków. Podeszłam niepewnie z otwartym plecakiem i zaczepiłam je. Najodważniejszy chłopiec kiwnął głowa i zajrzał co ja tam mam. Po chwili wyciągnął się w naszą stronę las małych czarnych rączek. Obdarowaliśmy dzieci starając się, aby każdy dostał po jednej zabawce. Dzieci się uśmiechały i odbiegły szczęśliwe. Ja też byłam szczęśliwa zaciskając usta aby się nie rozbeczeć.

[zdjęć dzieci nie będzie]