Fly4free.pl

Fajne punkty i fajne widoki choć dużo bardziej podobało nam się w Cuzco. Arequipa nie ma tylu ciekawych miejsc a może po prostu nas w nie zabrali ;) Popołudnie poświęcamy na zorientowanie się w wycieczkach do Kanionu. Masa tu agencji oferujących praktycznie to samo. Ostatecznie decydujemy się na usługi naszej złotej rybki, nie chcemy jej rozgniewać decydując się na ofertę z innej agencji ale dla zasady targujemy się i dogrywamy opcję lunchu ;) Szukamy na mieście miejsca, gdzie można napić się świeżo robionego soku. Trafiamy do zupełnie niepozornej knajpki. Jakimś cudem dogadujemy się, co chcemy: "no problemo amigos". Decyzja jakie maja być soki -ara leci standardem i zamawia pino - ananasowy, repman decyduje się na peruwiański specjał - tumbo :) Dostajemy nie po szklance jak to normalnie bywa, ale po całym dzbanie!




Mieliśmy zjeść kolację a tu sok nas zmasakrował :D Soki najlepiej smakują zmieszane, takiego smaku nie udało nam się osiągnąć mimo dwuletniej przygody z wyciskarką do soków, to pewnie zasługa tego tajemniczego owocu - tumbo ;) Czasu na sen coraz mniej, wracamy i mimo grającego po sąsiedzku tv, momentalnie odpływamy.19.11 czwartek, dzień 13
Z wizyta u kondora
Trasa: Arequipa - Colca Canyon

Pobudka o nieludzkiej porze - 2.45. Dziś wielki dzień - dzień spotkania z wielkim ptakiem. Oczywiście gwarancji, że go zobaczymy nie ma, ale Colca Canyon daje duże szanse na powodzenie tej misji. Droga do kanionu mija nie wiadomo kiedy, przesypiamy ją praktycznie w całości nadrabiając nocne zaległości ;) Budzimy się na śniadanie. Nasza wycieczka obejmuje śniadanie oraz lunch z bufetem. Śniadanie niezbyt wysokich lotów ale dojadamy bananem i jest ok: bułki, dżem, kawa z saszetki, herbata albo coca a do tego kisiel, który okazał się proteinową bombą. Po drodze mijamy stare peruwiańskie miasteczka, zatrzymujemy się w punktach widokowych. Hmm w sumie to można by się tu zatrzymywać co dwie minuty, wszystko wydaje się być jednym wielkim punktem widokowym, ach - chwila zadumy nad wspaniałością natury i w drogę :)




















Dłuższy przystanek robimy na Cruz del Condor, gdzie znajduje się wiele platform do oglądania tych wielkich ptaków.
















Już na początku obserwacji gdzieś w oddali repman zauważa jednego osobnika. Po czasie widzi go także krótkowzroczna ara :D Schodzimy na niższe platformy i po chwili słychać jakieś poruszenie wśród oglądających. Jest! Kondor leci w oddali, pojawia się i znika, zmienia kierunek lotu i leci wprost na nas! Przelatuje nam nad głowami, ależ niesamowite wrażenie, słychać zbiorowe "łoooooooo" :D‎ Nie spodziewaliśmy się takiego spektaklu!








W dalszej kolejności udajemy się na godzinny relaks w gorących źródłach. Słonce praży, woda o różnych temperaturach ale tylko w jednym wydaje się być znośna na dłuższy pobyt. Repman idzie na zwiady, dłuższą chwilę nie wraca. Ara przeczuwając co ta nieobecność oznacza idzie na poszukiwania i oczywiście zgodnie z przewidywaniami odnajduje repmana w basenie z temperaturą nieprzyzwoicie wysoką. W trosce o zdrowie repmana ara zarządza powrót do chłodniejszego basenu, gdzie w towarzystwie kultur amerykańsko - angielsko - chińskich szybko upływa przeznaczony na ten punkt programu czas.




Następnie meldujemy się na posiłku, co może nie do końca było przemyślane, bo część grupy odchorowuje kolejny punkt - wjazd na Przełęcz Wiatrów, która znajduje się na wysokości 4910 m.n.p.m. Przenikliwe zimno po kilku fotkach i ekspresowej obserwacji okolicznych wzniesień i wulkanów wgania nas z powrotem do busa. Nieprawdopodobne, że na tej przełęczy peruwiańskie kobiety rozkładają swoje stragany i handlują pewnie cały dzień. Ara w myślach w tym momencie docenia swoją pracę za biurkiem :P








Wracamy do Arequipy. Dzień pod znakiem kondora uważamy za udany:)20.11 piątek, dzień 14
Subtelny błąd w obliczeniach
Trasa: Arequipa - Tacna - Arica - Antofagasta

Pobudka już o normalnej porze. Dziś mamy dzień pod znakiem przejazdów. Mamy zamiar dotrzeć do San Pedro de Atacama w Chile. Plan jest następujący: pakowanie, śniadanie, taksa na terminal, skąd chcemy się załapać na busa odjeżdżającego w południe do Tacny, tam, po 7 godzinach podróży, przesiądziemy się w busa, który przy dobrych wiatrach (czyt. bezproblemowym przekroczeniu granic peruwiańskiej oraz chilijskiej) w godzinkę zawiezie nas do Arici, skąd o 22 mamy kolejnego busa - do San Pedro. Łącznie 1200 km, kolejny poranek powinniśmy powitać na Atacamie :) Z powodu pisania rekomendacji w dzienniku naszej Rybki oraz poznania pary Polaków podróżujących po Peru z tej samej (a jakże :P) promocji przeciąga nam się czas opuszczenia plebanii, bez problemu jednak posileni macdonaldowym zestawem kawa + tosty udaje nam się zdążyć na pierwszego busa. Mając w pamięci forumowe porady rezerwujemy miejsca 1 i 2 - "panoramico" - w pierwszym rzędzie górnego pokładu i mimo, że słońce w południe + górny pokład bez klimy oznaczają podróż w warunkach szklarniowych nie żałujemy - widoki mamy tak jak i miejsca - przednie! :)




















Pierwszy raz lekki niepokój pojawia się, gdy ara spostrzega u pasażera z sąsiedniego rzędu zegarek a na nim dziwną godzinę, jakby późniejszą od tej na telefonie ary - zegarek repmana oczywiście nie pomaga w sprawie - od opuszczenia granic kraju nie został jeszcze przestawiony. Sam repman jednak uspokaja arę "poruszamy się w pionie, niemożliwe, aby czas się zmienił". Ara czuje wyraźną ulgę, zmiana czasu oznaczałaby katastrofę! Moglibyśmy wtedy nie zdążyć na busa do San Pedro a kolejny dopiero jutro o 22! Z lekką obsuwą docieramy do Tacny, szybka runda: terminal - busy i zlokalizowanie właściwego do Arici - terminal i uregulowanie należności za skorzystanie z jego dobrodziejstw - bus do Arici, gdzie przed wejściem zabierają nam paszporty a w zamian dostajemy stos druków imigracyjnych do wypełnienia. Po wypełnieniu połowy repman informuje arę, że te już chyba mamy wypełnione - no tak to druki wjazdowe do Peru - na co nam one tu skoro bus jedzie do Chile? Ara zabiera się za wypełnianie drugiej części, przy deklaracji, że nie wwozimy warzyw ani owoców zimny pot oblewa arę - w plecaku mamy mandarynkę! Następują poszukiwania a następnie nerwowa konsumpcja i narada, komu podrzucić skórki, ostatecznie na czas przekraczania granic skórki zostają w busie, repman porozumiewawczo mruga do ary: "nie przyznawaj się do nich". Kolejny raz docierają do nas niepokojące sygnały związane z aktualnym czasem. Pasażerka z sąsiedniego rzędu pyta repmana o godzinę - ten wzrusza ramionami i pokazuje zegarek z czasem polskim, ara pokazuje czas na telefonie przekonana, że to właściwa godzina. Pasażerce jednak coś nie gra, z pomocą przychodzi inny pasażer, okazuje się, że już po 22! A my dopiero na granicy! Nasz bus z Arici do San Pedro właśnie odjeżdża... Pasażerka chyba czuje się winna zmiany naszych nastrojów, bo obdarowuje nas peruwiańskimi słodyczami :) Na miejsce docieramy po 23. Obchodzimy wszystkie stanowiska, nic do San Pedro już nie odjeżdża, kolejny jutro o 22. Szukamy innej opcji, wybór pada na Antofagastę, stamtąd zostanie nam 300 km do San Pedro, zawsze to lepsza opcja niż siedzenie tu do jutra. Wypłacamy walutę, przeżywamy kolejny szok związany z nowymi hiszpańskimi liczebnikami, kupujemy bilety oraz wodę i po chwili ładujemy się do busa. Razem z pracownikiem obsługi omawiamy trasę przejazdu a w naszych głowach rodzi się pewien pomysł - obliczamy, że koło 8-9 rano powinniśmy być w Tocopilla, gdzie postanawiamy się ewakuować z busa i złapać coś do San Pedro. W pozytywnym nastroju zapadamy w sen :)21.11 sobota, dzień 15
Podróż za jeden uśmiech
Trasa: Tocopilla - Maria Elena - Calama - San Pedro de Atacama

Budzi nas poruszenie na pokładzie - wszyscy zabierają cały swój dobytek i opuszczają autobus. Jako zwierzęta stadne, robimy to samo ;) Bagaże zostają też wypakowane z luku. Trafiliśmy na kontrolę, jak się później okazało - narkotykową. Kontrola bez żadnych taśm, rentgenów czy psów, obstawiamy, że nic nie znajdą w takim ręcznym przeszukiwaniu, dobrze, że nie obstawiliśmy nic cennego, bo ku naszemu zdziwieniu w śmietniku ląduje kilka skonfiskowanych paczek. Właścicielki ostro protestują, jedna nawet wykorzystując chwilę nieuwagi strażnika, wyciąga paczkę ze śmietnika, ale odbywa się to na oczach całego autobusu i kończy się nieuniknionym donosem ze strony współpasażerów. Paczka została już ukryta w busie, jednak po srogim tonie strażnika szybko z powrotem trafia w jego ręce. Cała akcja trwa z dobrą godzinę, autobus czeka a przemytniczki walczą z władzą. Dziwi nas, że autobus czeka, na nas przecież nie czekał na granicy brazylijskiej a formalności zajęły nam wtedy nawet nie 5 minut! W końcu kobiety widząc, że i tak nic nie ugrają, odpuszczają i wsiadają z powrotem do busa, odjeżdżamy. Po 9 docieramy do Tocopilla, skąd odchodzi droga przez Calamę w stronę San Pedro. Zanim się wytarabaniliśmy z busa okazało się, że minęliśmy nasz rozjazd... Nic to jednak, od czego mamy ręce :D Chwilę idziemy z buta, ale już po chwili zatrzymuje się ojciec z dziećmi na pokładzie i podrzuca nas do miejsca, w którym mamy nadzieję złapać coś dalej. Jesteśmy chyba wielką atrakcją dla tych dzieci, bo całą drogę milczą, a to raczej niespotykane u dzieci :P Znajdujemy się pośrodku niczego, jest wcześnie, słońce praży, przed nami góry. Widzimy, że łatwo nie będzie, rzadko coś przejeżdża a jak już to ciężarówki, z sygnałów wysyłanych przez kierowców odczytujemy, że jadą gdzieś w pobliże i wracają.




Mija nas pierwsza osobówka, zapakowana po dach, kierowca tylko bezradnie wzrusza ramionami, pewnie się domyśla, że i bagażnikiem byśmy nie pogardzili, gdyby był wolny ;) Dłuższą chwilę poświęcamy na obliczanie ile może nam zająć pierwszy odcinek - 70 km pieszo przez góry, na szczęście z tych beznadziejnych rozmyślań wyrywa nas hałas zatrzymującej się obok nas ciężarówki - ta wygląda jakby miała jechać gdzieś dalej :) Otwieramy drzwi i wymieniamy wszystkie miejscowości na trasie do San Pedro, kierowca coś odpowiada, oczywiście nie rozumiemy, co dokładnie ani nawet niedokładnie, ale mimo wszystko w ogólnej radości pakujemy się ochoczo do ciężarówki. Obstawiamy a raczej mamy nadzieję, że kierowca jedzie do rozjazdu Maria Elena - Calama. Brak znajomości języka nie przeszkadza panu kierowcy w prowadzeniu dyskusji, która ostatecznie stała się monologiem. Do dziś nie wiemy czy przez całe 70 km, które przejechaliśmy kierowca nie pytał nas co robimy w jego samochodzie :P Podróż oczywiście niezapomniana - repman całą drogę jedzie z miną dziecka, do którego osobiście przyszedł Święty Mikołaj - no tak, jedziemy prawdziwym truckiem, czy jest na świecie chłopiec, który o tym nie marzy? :D Zgodnie z przewidywaniami docieramy do skrzyżowania, skąd mamy nadzieję złapać coś do Calamy - miasteczka na trasie do San Pedro. Robimy pożegnalne fotki repmana z kierowcą oraz repmana w sombrero od kierowcy, dziękujemy za miłą podróż i przemierzamy skrzyżowanie.




















Ponownie znajdujemy się pośrodku niczego, na rogu widać samotny sklepik i zaparkowany przy nim samochód. Po chwili podjeżdża autobus, wysiada gromada ludzi z instrumentami i zaczyna się koncert. Papy nam się śmieją, to chyba dla nas :D












Aż żal, że ledwo po kilku minutach zatrzymuje się samochód i "trzeba" ruszać w dalszą drogę ;) Tym razem jedziemy z dwójką młodzieńców, z czego jeden całkiem nieźle mówi po angielsku. To właśnie od niego dowiadujemy się, jaki był cel dzisiejszej porannej kontroli oraz jakie miejsca warto odwiedzić będąc w San Pedro. Mamy poślizg i zbyt wiele czasu nie będziemy mieć na miejscu, więc ta wiedza jest dla nas bardzo przydatna. Chłopaki odstawiają nas na dworzec w Calamie, okazuje się to nie być najlepszą decyzją, bo najbliższy autobus do San Pedro mamy za ponad 4 godziny, idziemy zatem coś zjeść i postanawiamy wrócić na drogę do San Pedro. Mamy kawałek do przejścia, właściwie całe miasto, więc kolejny raz łapiemy stopa, którym dojeżdżamy do drogi. Nie zdążyliśmy jeszcze dobrze ręki wystawić a zatrzymuje się autobus jadący nie gdzie indziej a do San Pedro :) Nie zastanawiamy się długo, odżałujemy już te 6000 clp ;) Siadamy i automatycznie zasypiamy, budzimy się po 100 kilometrowym odcinku, wokół piach - welcome to Atacama :) Znalezienie noclegu nie zajmuje nam dużo czasu - ot spacer z terminala do centrum, wybór pada na hostel Hostellini, gdzie udaje nam się wynegocjować akceptowalną stawkę za dwuosobowy pokój z antresolą (40000 clp/2 noce).




Negocjacje idą nam tak dobrze, że decydujemy się jeszcze na wykupienie wycieczek na dwa kolejne dni oraz na wypożyczenie rowerów (3500 clp) na dzisiejszą przejażdżkę do Valle de la Luna. Czasu nie mamy za wiele, jest już po 17, ogarniamy więc ekspresowo prysznic, wypłacamy kasę na wycieczki, uzupełniamy zapasy płynów na drogę i po chwili wesoło pedałujemy w dolinę. Hmm no właśnie - w dolinę a jedziemy jakby pod górkę, do tego wiatr mocno wieje nam w twarz. Odcinek kilkunastokilometrowy ciągnie się niesamowicie :/ W końcu dojeżdżamy do kanionu, widok zachodzącego słońca w tych skałach robi wrażenie!
























Pedałujemy jeszcze chwilę na zmianę z prowadzeniem rowerów ostro pod górę na punkt widokowy, który okazuje się już niestety nieczynny. Słońce szybko zachodzi, zaraz zrobi się całkowicie ciemno a my nie mamy żadnego oświetlenia przy rowerach...




Droga powrotna mija zdecydowanie szybciej, wiatr wieje w plecy i praktycznie całą drogę jedziemy z górki. Para Anglików ratuje nas swoim oświetleniem - eskortują nas do samego San Pedro, za co jesteśmy bardzo wdzięczni. Na ostatnich metrach przed hostelem zaopatrujemy się w zupki chińskie oraz sushi roznoszone przez ulicznego sprzedawcę. Delektujemy się tym zestawem, po czym padamy jak muchy. O 7 wyjazd na Piedra Rojas, korzystamy więc z tego, co nam zostało z nocy :)22.11 niedziela, dzień 16
Oblicza pustyni
Trasa: San Pedro de Atacama - Laguna Altiplanica - Piedras Rojas

Poranek, 6.30. Z wielkim wysiłkiem zwlekamy się z antresoli, uważając przy tym, żeby nie stracić życia na wąskich schodkach. Nogi bolą po wczorajszym pedałowaniu, tyłki jeszcze bardziej :lol: Wystawiamy głowy za drzwi - ciemno i zimno, w takich okolicznościach oczekujemy na busa. Oczekiwania przeciągają się do 8. Słońce wstaje, zaczynają się schodzić ludzie, okazuje się, że jadą na tą samą wycieczkę. Hmm zastanawia nas dlaczego przyszli dopiero teraz a my marzniemy tu od godziny... Jeśli jeszcze macie wątpliwości to spieszę z wyjaśnieniem - oczywiście mamy źle ustawiony czas! W rzeczywistości jest 7, wstaliśmy godzinę za szybko i godzinę niepotrzebnie kwitniemy na dworze - brawo my :D Po kolejnych 20 minutach ładujemy się do busa i odjeżdżamy. Pierwszym punktem programu jest Laguna Chaxa, gdzie mamy okazję zobaczyć flamingi oraz pole z solnymi formacjami w przeszłości będące również laguną.




























Następnie udajemy się do mieściny Socaire, gdzie czeka na nas śniadanie, wrócimy tu jeszcze na lunch oraz na zwiedzanie tutejszego kościółka. Dzień upływa nam na objeżdżaniu atrakcji regionu: Laguny Miscanti i Miñiques malowniczo położonych u podnóży wygasłych wulkanów, wąwozu, gdzie mamy okazję ponownie (po Machu Picchu) podziwiać inkaski system nawadniania działający po dziś dzień, salaru Aquas Calientes, gdzie ma się wrażenie, że wiatr wieje z siłą huraganu, jeziora Tuyajto odcinającego się bielą od reszty krajobrazu oraz Piedras Rojas z pięknymi czerwonymi skałami, które swoją barwę zawdzięczają związkom żelaza. Widoki są wspaniałe, każdy z osobna jedyny i niepowtarzalny, mimo niesprzyjających warunków (wysokość przekraczająca 4000 m.n.p.m., silny wiatr, niska temperatura) ma się tu ochotę zostać i kontemplować te cuda natury :) Stwierdziliśmy, że nie będziemy więcej pisać o tym dniu a w zamian pokontemplujemy razem ;)